Korzenie tej położonej niecałe 8 km od Złocieńca miejscowości sięgają XIV w., ale ślady osadnictwa są o wiele starsze. Swoje powstanie zawdzięcza Wedlom, którzy - wg przekazów - mieli tu posiadać niewielki zameczek (zniszczony w połowie XV w.). Pierwotny układ przestrzenny wsi nadal jest czytelny. Ciekawostką jest też wspaniale zachowany bruk.
Na wzgórzu w centrum Osieka stoi kościół szachulcowy z drewnianą wieżą. Zbudowano go w drugiej połowie XVII w. (źródła nie są zgodne, czy był to rok 1660, czy 1686). Salowy, bez wyodrębnionego prezbiterium, z dobudowaną z boku nawy kruchtą. Początkowo wieży nie posiadał. Została dobudowana do słupowo-ramowej konstrukcji w 1691 r. Zawisły na niej wówczas dwa barokowe dzwony ufundowane przez Filipa Borcka. Do dziś zachowało się dawne wyposażenie, w tym renesansowy ołtarz główny z 1669 r., nieco tylko starszy ołtarz boczny (1681) i barokowa ambona.
Na placu przykościelnym zwraca uwagę granitowy głaz. Kiedyś stał na postumencie, dziś wprawdzie tylko o niego się opiera, ale widoczny jest nawet z drogi. To pomnik poległych w I wojnie mieszkańców Wutzig. Pod ozdobionym cesarską koroną krzyżem maltańskim umieszczono trzydzieści jeden nazwisk. Poniżej jeszcze jedna inskrypcja: „Swoim poległym bohaterom wdzięczny Osiek 1914-1918”.
Poewangelicki kościół filialny św. Antoniego Padewskiego wpisany jest do rejestru zabytków pod nr rej. 240 z 16.01.1960 r. Na uwagę zasługuje też park podworski z drugiej połowy XIX w.