Został zbudowany na działce graniczącej z miejscowym pałacem, w miejscu swego drewnianego poprzednika pochodzącego z XVI wieku. Wzniesiony został w 1892 roku w stylu neogotyku według projektu bytomskiego mistrza budowlanego Paula Jackischa a rok później został oddany w użytkowanie parafianom. Jest to budowla o dość skromnej w zdobienia bryle. Korpus świątyni przekryty jest dwupołaciowym dachem pokrytym blachą ocynkowaną, z małą wieżyczką na sygnaturkę osadzoną na kalenicy dachu.
Część główna świątyni zamknięta jest pięcioboczną absydą otoczoną pomocniczą, murowaną częścią budowli. Od frontu wznosi się niewysoka wieża zwieńczona dachem wieżowym w kształcie ostrosłupa. Część korpusu wraz z absydą osadzona została na kamiennym cokole, albo raczej fundamencie. Elewacje budowli są oszkarpowane a między oszkarpowaniem, w otworach okiennych osadzono stolarkę okienną nawiązującą do epoki gotyku zakończoną ostrym łukiem.
Wieża kościelna “wpisana” jest w centralną część korpusu. Po obu jej stronach dobudowano pomieszczenie mieszczące wejście na emporę chóralną i pełniące funkcję bocznych “wnęk kaplicznych”. Nad wejściem do kościoła widoczny jest portal z małymi arkadkami. Świątynia nie jest otynkowana, co podkreśla jej surowość i skromność.
Wewnątrz kruchty, po prawej stronie umieszczono tablice z nazwiskami poległych mieszkańców podczas I wojny światowej. Podczas II wojny światowej, przypuszczalnie w styczniu 1945 roku kościół został uszkodzony. Podczas powojennej odbudowy kościół zyskał dodatkowe zakrystie. W latach 60. XX wieku przeprowadzono prace renowacyjne, podczas których, m. in. zmodernizowano ogrzewanie, wymieniono balaski, posadzki, a także położono nowe tynki wewnątrz świątyni. W 1986 roku przebudowano prezbiterium a w kolejnych latach wymieniono drzwi wejściowe i ponownie odnowiono wnętrze.