Budynek został zbudowany według projektu Hermana Arwińskiego, przypuszczalnie w okresie między latami 1897 a 1909, w stylu eklektyzmu z elementami neobaroku.
Budynek ma cztery kondygnacje, glazurowane cegłą koloru żółtego. Przekryta jest dachem dwupołaciowym, pokrytym dachówką ceramiczną typu karpiówka. Na parterze widoczne jest boniowanie. Po lewej stronie na wysokości drugiej, trzeciej i czwartej kondygnacji z lica muru wystaje pseudoryzalit, zakończony trójkątnym szczytem, zaś po prawej, na tej samej wysokości widoczny jest wykusz, oparty na ozdobionych lwimi głowami wspornikami, zakończony w dachu facjatką. W nadprożach, nad oknami widoczne są zdobienia w formie kobiecych główek i głów brodatych mężczyzn.
Możliwe, że kamienica pierwotnie tworzyła ciąg pierzei, jednak ostatnia wojna zrobiła dużo szkód w mieście, a m.in. tę oszczędziła.