Płocochowo to wieś licząca ok. 200 domostw, znajdująca się kilka kilometrów od centrum Pułtuska. Zwana w najstarszym inwentarzu dóbr biskupstwa płockiego z XII/XIII w. Plocanchowo, Plocząchowo i przynależna do pułtuskiego kościoła p.w. świętej Marii Magdaleny.
Pod koniec XVI w. W posiadaniu biskupów płockich oraz dziekana kapituły pułtuskiej, następnie przekazana na uposażenie pułtuskiego kolegium Jezuitów. W XVIII wieku w posiadaniu dziekana pułtuskiego, Sióstr Szarytek oraz Jana Łempickiego – starosty różańskiego i makowskiego. W stuleciach XIX i XX w całości własność Sióstr Szarytek, które utraciły wieś w wyniku komunistycznych działań zwanych wywłaszczeniem w latach 50-tych ubiegłego stulecia. Teren przejął PGR Gładczyn, a po jego bankructwie Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie w rękach prywatnych.
Jest to posiadający cechy stylu zakopiańskiego, parterowy dwór nakryty czterospadowym dachem z dachową wystawką na osi i dwoma facjatkami z obu stron. Wejście poprzedzone jest dwukolumnowym gankiem wspierającym balkon. Wzniesiony został ok. 1930 r. (wg niektórych posiadanych przeze mnie źródeł w tym okresie nie powstały, ale przebudowany, w co wątpię) dla szpitala świętego Wincentego w Pułtusku.
Drewniany, konstrukcji zrębowej, otynkowany, stojący na podmurówce z cegieł. Częściowo podpiwniczony z mieszkalnym poddaszem, wzniesiony na planie prostokąta. Układ wnętrz przekształcony po wywłaszczeniu zakonu na potrzeby mieszkalne oraz biur miejscowego PGR-u. Wokół dworu kilka drzew, symoliczna pozostałość otaczającego go parku oraz – kilka metrów od elewacji południowej/frontowej - figura Najświętszej Maryi Panny,zapewne z okresu budowy dworu. Wpis wyryty na jednym z kamieni stanowiących element postumentu na którym stoi, nieczytelny.