Przypatrując się historii Jedzbarka trudno odnaleźć pisemne ślady na istnienie jakiegoś duchowego przybytku, należy jednak przypuszczać iż takowy obiekt powinien istnieć. Przemawia za tym fakt, iż miejsce to posiadające zamek oraz młyn i karczmę, było własnością biskupów warmińskich. Ciekawy jest także fragment historii spisanej przez księdza Walentego Barczewskiego. Opisuje on, że na środku wsi, przy kuźni stała chrzcielnica z zaginionego kościoła.
Faktem jest, iż po zakończeniu II wojny światowej Jedzbark nie miał własnej kaplicy aż do roku 1961, kiedy to za sprawą ks. Huberta Meika urządzono ją w prywatnym domu. W roku 1973 ta sytuacja miała ulec zmianie. 12 września biskup Józef Drzazga wydał zgodę aby Jedzbark posiadał nową i własną świątynię. W maju 1974 r. z inicjatywy księdza Bronisława Kuculisa wmurowano kamień węgielny pod budowę kaplicy. Jej projekt przewidywał wyjątkowo nowatorską bryłę architektoniczną.
Budowla, którą usytuowano na wzgórzu, posiada zewnętrzny kształt rotundy ze ściętą ukośnie wieżą. Ciekawe jest także wnętrze kaplicy. Zastosowano tu posadzkę nachyloną amfiteatralnie pod kątem. Układ ten stwarza doskonałą widoczność ołtarza przez wszystkich zgromadzonych wiernych. Całość wyposażenia jest tu raczej współczesna, jedynym wyjątkiem jest mały barokowy dzwon z 1710 r.
Pierwsza Msza św. odprawiona została 25 grudnia 1982 r. Za patrona tej nowej świątyni obrano św. Antoniego a od 25 lipca 1989 r. jest to filia parafii św. Andrzeja Apostoła w Barczewie. Inny znaczący dla tego miejsca fakt miała miejsce 14 października 2001 r. Z inicjatywy działaczy Związku Byłych Mieszkańców Powiatu Olsztyńskiego obok kaplicy odsłonięto kamień upamiętniający ofiary wojny i przemocy.