Folwark Teresin w XIX w. należał do księcia Jerzego Radziwiłła i był częścią dóbr ziemskich Gaj i Paprotnia. Swoją nazwę zawdzięcza jego córce Teresie. W 1841 r właścicielem Teresina została rodzina Epsteinów, która była z jedną najbogatszych rodzin bankierskich w Królestwie Polskim. Przed 1848 r. na zlecenie Hermana Epsteina, żydowskiego bankiera i przemysłowca, pioniera przemysłu cukierniczego został wzniesiony drewniany pałac według projektu Adama Adolfa Loewe. Po śmierci ojca, majątek odziedziczył jego syn Mieczysław, który to postanowił wybudować nową rezydencję na wzór pałaców francuskich.
Pałac został wzniesiony w latach 1890-1900 według projektu francuskiego architekta Francoisa Arveufa w stylu francuskiego neorenesansu i neobaroku. Budynek został wzniesiony na wydłużonym planie o dość nieregularnej bryle, po części piętrowy i dwu piętrowy. Całość pokryta została mansardowym dachem. Na elewacji zachodniej po środku znajduje się wysunięty ryzalit z czterokolumnowym portykiem, który podtrzymuje balkon na piętrze. Po przeciwnej stronie pałacu znajduje się podobny portyk. Do pałacu prowadzi podjazd na planie podkowy. Na elewacji południowej znajdują się dwie wieże, które są przykryte późnobarokowymi hełmami, a między wieżami portyk czterokolumnowy na planie półkola. Portyki znajdują się na narożach, które tworzą swoisty zespół. Na fasadzie północnej znajduje się kwadratowa przebudówka, przykryta kopułą i połączona z galerią na arkadach, która prowadziła do oficyny kuchennej. Galeria została zaprojektowana przez Leonarda Marconiego. We wnętrzu znajduje się dwukondygnacyjna sala balowa, która na wysokości pierwszego piętra jest otoczona drewnianą galeryjką.
Pałac otacza park krajobrazowy. Występuje tu wiele gatunków drzew iglastych i liściastych, takich jak: kasztanowiec biały, świerk pospolity, topola, osika, lipa drobnolistna, klon, jałowiec, czy brzoza. W 1902 r przez teresińskie dobra została przeprowadzona linia kolejowa, przez co te tereny zyskały na znaczeniu. W 1909 r. nowym właścicielem majątku ziemskiego został książę Władysław Dobrucki – Lubecki.
W nocy z 28 na 29 kwietnia 1913 r. w niewyjaśnionych okolicznościach został zamordowany właściciel. Po jego śmierci dobra odziedziczył jego syn Jan. W latach 20 - tych rozpoczął stopniową parcelację majątku. W 1927 r. część dóbr teresińskich przekazał ojcu Maksymilianowi Kolbemu, gdzie powstało Niepokalanowskie Sanktuarium, a następne parcele sprzedał miejscowym ziemianom. W 1937 r. książę przekazał pałac Staroście Sochaczewskiemu.
W czasie okupacji hitlerowskiej był to obiekt wypoczynkowy dla oficerów niemieckich Luftwaffe. Po drugiej wojnie światowej w pałacu mieściły się min. Ośrodek Szkolenia Rolniczego, szkoła oraz pełnił funkcję bazę szkoleniową dla rolniczych spółdzielni produkcyjnych. W 1993 r. właścicielem pałacu została Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z przeznaczeniem na ośrodek szkoleniowo – rehabilitacyjny KRUS.