Rozwój nałęczowskiego uzdrowiska nastąpił po naukowym potwierdzeniu właściwości tutejszych źródeł. Dokonał tego w 1817 r. prof. Józef Celiński. Na tej podstawie z inicjatywy Ludwika hr. Małachowskiego w latach 1817 – 1820 wzniesiony został zakład kąpielowy nazywany Łazienkami.
Jest to obiekt wzniesiony w stylu klasycystycznym na planie wydłużonego prostokąta, murowany i otynkowany z przylegającą piętrową wieżą zwieńczoną kopułą. Wejście do Łazienek prowadzi pod portykiem wspartym na trzech arkadach, z fryzem i trójkątnym portykiem z dekoracjami o motywach roślinnych.
Wewnątrz w hallu dwa prostokątne postumenty wieńczą gipsowe popiersia Henryka Sienkiewicz z 1921 roku i Stefana Żeromskiego, powyżej na ścianie dekoracje stiukowe w kształcie medalionów z 1820 r. z parą puttów i pośrodku znakiem aptekarskim.
W początkowym okresie, w łazienki posiadały 20 komfortowo wyposażonych pokoi i 25 kabin kąpielowych. Wodę do drewnianych wanien doprowadzana była miedzianymi rurami. Łazienki jak i uzdrowisko zostały praktycznie zdewastowane w czasie i po powstaniu listopadowym. Ponowne odrodzenie nastąpiło około 1880 roku. W II-giej połowie XIX w. w Łazienkach funkcjonował hotel oferując zabiegi wodolecznicze.
Obecnie po modernizacji Stare Łazienki wyglądają jak nowe. Na parterze znajdują się gabinety zabiegowe a na piętrze pokoje dla kuracjuszy. W przylegającej dwukondygnacyjnej wieży znajduje się źródło obudowane płytami z piaskowca i głową lwa wykonaną z brązu. Z paszczy lwa wypływa woda mineralna. Nad źródłem wmurowane są dwie tablice pamiątkowe. Pierwsza została odsłonięta w 1887 roku z okazji 60 rocznicy analizy wód nałęczowskich przez prof. Józefa Celińskiego. Druga tablica poświęcona jest doktorowi Fortunatowi Nowickiemu, wskrzesicielowi zakładu leczniczego. W przeszłości przy źródle Celińskiego funkcjonowała pijalnia, w której każdego ranka wydawano wodę.