Późnobarokowy pałac (XVIII w.), dawniej rezydencja Zamoyskich. Park w stylu włoskim (XVII w.).
Barokowy pałac w Łabuniach został zbudowany w XVIII wieku z inicjatywy IX Ordynata, Jana Jakuba Zamoyskiego. Na uwagę zasługuje fakt, iż żoną jego była Ludwika Poniatowska, siostra króla Stanisława Poniatowskiego oraz ciotka księcia Józefa Poniatowskiego. Rezydencja wprawdzie nie należała do Ordynacji Zamojskiej ale była ulubionym miejscem pobytu Jana Jakuba.
Architektem założenia był prawdopodobnie Jerzy de Kawe.
W wyniku rodzinnych koligacji cały zespół pałacowo-parkowy wraz z folwarkiem przeszedł w ręce Tarnowskich, a w roku 1902 Jan Aleksander sprzedał podupadły pałac Aleksandrowi Szeptyckiemu z Łaszczowa. Nowy właściciel przystąpił do odbudowy rezydencji, lecz przeszkodził mu w tym wybuch I wojny światowej i śmierć przewlekle chorej córki. W 1925 roku Szeptycki, zgodnie z testamentem córki Zofii, podarował pałac Zgromadzeniu Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w podzięce za opiekę nad nią. Od tamtych czasów siostry prowadziły tu ochronkę dla dzieci, dom samotnej matki, przedszkole, a obecnie dom rekolekcyjny.
(Opis: Jerzy_Zmihorski_stary)