Gmach Hotelu Krakowskiego został wybudowany przez władającego Tarnowem księcia Hieronima Sanguszko herbu Pogoń w 1799 r. Budynek służący pierwotnie jako dom zajezdny powstał w miejscu należącej do księcia dawnej austerii, naprzeciw książęcego pałacu. Początkowo był to jednopiętrowy budynek w narożu ulicy Wałowej i placu Sobieskiego. W 1828 r. budynek został przebudowany w stylu klasycystycznym i rozbudowany o część wzdłuż ulicy Wałowej.
W 1831 r. spadkobierca, książę Władysław Sanguszko, oddał hotel w dzierżawę swojemu towarzyszowi z Powstania Listopadowego, kapitanowi Karolowi Polityńskiegu. Pod jego zarządem hotel zyskał opinię szulerni. Miejsce to znane było z licznych skandali, trwoniących swe majątki szlachciców, luksusowych prostytutek, szukających przygód młodych szlachcianek oraz spisków. Polityński słynął nie tylko z prowadzenia szemranej knajpy. Znany był zaangażowania w pomoc powstańcom styczniowym a nawet pełnił funkcję wiceburmistrza. Jego syn, również o imieniu Karol, był jednym z najlepszych Tarnowskich architektów. 19 marca 1848 roku w hotelu odbyło się zebranie przedstawicieli miasta z młodzieżą i reprezentantami podtarnowskich wsi, które stało się zarzewiem tarnowskiej Wiosny Ludów. Powołano Komitet Narodowy i Gwardię Narodową. Dzięki zawartym porozumieniom udało się uniknąć krwawych rozruchów.
Po upadku Powstania Styczniowego hotel był miejscem internowania powstańców uciekających do Austro-Węgier. W nocy z 20 na 21 marca 1863 r. w hotelu przetrzymywany był jeden z przywódców powstania i jego drugi dyktator, gen. Marian Langiewicz oraz jego adiutantka Henryka Pustowójtówna, którzy zbiegli z Królestwa Kongresowego po przegranej bitwie pod Grochowiskami.
W latach 1892-1893 miała miejsce kolejna przebudowa wg projektu miejskiego budowniczego Szczęsnego Zaremby, podczas której budynek otrzymał istniejącą do dziś formę. Do części południowej dobudowano wtedy drugie piętro, a fasady otrzymały wygląd neobarokowy. Po przebudowie na hotelowym piętrze nadal działała restauracja, której sława sięgała aż do Wiednia. Była ona odwiedzana przez niemieckich i austriackich kawalerzystów, głównie z szlacheckich i arystokratycznych rodzin, doskonalących w Tarnowie wojenne rzemiosło. W zabawom towarzyszyły “damy” przyjeżdżają pociągami z samego Wiednia oraz słynna na całą galicję Orkiestra Braci Auber, kierowana przez tarnowskiego Żyda Maurycego Aubera, skrzypka, kompozytora i nauczyciela muzyki. Po wydzierżawieniu przez Ferdunarda Oleksego lokal zasłynął również znakomitymi zupami. Na wyśmienity żur na zakwasie przychodził tu sam książę Eustachy Sanguszko, natomiast wśród wojskowych knajwiększym powodzeniem cieszyłą się gęsta, pachnąca majerankiem i wędzonką grochówka. Na parterze znajdowału się lokale handlowe i usługowe, w tym sklep myśliwski Karola Dudzińskiego, salon odzieżowy Otto Foestera i sklep kolonialny Wilhelma Müldnera. Choć w budynku nie ma już hotelu pozostaje on nadal własnością rodziny książąt Sanguszków, a zarządza nią Administracja Realności Książąt Sanguszków. Na narożu fasady budynku znajduje się kartusz z ich herbem “Pogoń”.