Lata 90. XX w. to czas wielkich przemian, oszałamiających karier finansowych, ale i czas bardzo trudny dla tracących pracę, nie mogących się odnaleźć na wolnym rynku. Problemem dla właścicieli domów stała się niemała grupa lokatorów nieopłacających czynszu i kosztów mediów.
W 1993 r. warszawskie dzielnice Śródmieście i Praga Południe zawarły porozumienie dotyczące budowy bloków komunalnych z mieszkaniami przeznaczonymi dla osób z wyrokami eksmisyjnymi i w pilnej potrzebie mieszkań kwaterunkowych. W latach 1994-1996 postawiono i zasiedlono trzy bloki (ok. 200 mieszkań) przy ul. Dudziarskiej. Jednak ktoś, kto zaplanował tę inwestycję był albo wyznawcą jakiejś utopii, albo po prostu głupcem. Ten „eksperyment społeczny” jak ją gdzieś nazwano nie mógł się dać ze względu na lokalizację - osiedle postawiono w niezamieszkałym terenie między liniami kolejowymi; do najbliższego przystanku ZTM było 2,1 km (autobus jeździł na Dudziarską w latach 2007-2020). Znacznie bliżej leży spalarnia śmieci (wówczas straszliwie śmierdząca) i areszt śledczy dla kobiet, okoliczne ogródki działkowe są opuszczone i zdewastowane.
Warunkia bytowe: teren budowy był nieuzbrojony, nie doprowadzono do bloków gazu, nie było w nich centralnego ogrzewania ani ciepłej wody. Lokale wyposażono w… kuchnie węglowe, nie tworząc jednak miejsca na przechowywanie opału – bloki nie były podpiwniczone, nie było wokół żadnych szop, komórek, hangarów… Niedogrzane, źle izolowane mieszkania zarastały grzybem.
Warunki społeczne: nagromadzenie wielu osób niezaradnych życiowo, mających „nieco skomplikowane życiorysy”, nierzadko uzależnionych od alkoholu nie wróżyło nic dobrego. Niemal tysiącu lokatorów nie zapewniono też żadnych usług społecznych. Budynki zostały szybko zdewastowane, pogarszał się także stan społeczny osiedla. Szybko „Dudziarska” stała się synonimem slumsów i najgorszą lokalizacją, z której eksmitować nie było już dokąd.
Około 2015 r. urzędnicy uznali, ze program się nie udał, nie rozwiązał żadnych problemów, a wygenerował nowe i wydali decyzję o likwidacji osiedla. Ostatni mieszkańcy wyprowadzili się w 2019 r.
Dziś (2023), aby zapobiec wejściu dzikich lokatorów, okna i drzwi są zamurowane, bloki stoją puste, będąc pamiątką działań, które nie mogły się udać.