Przygotowanie projektu nowego kościoła powierzono bytomskiemu architektowi, Paulowi Jackischowi. Kościół wzniesiono w stylu neogotyckim, z cegły pełnej, klinkierowej, toteż go nie otynkowano i został zorientowany na Wschód. Od zachodu, przez kruchtę, do kościoła prowadzi wejście główne, które umieszczono w wieży. Ta liczy sobie wysokość ok. 70 metrów i jest widoczna z kilku punktów miasta. Nad wejściem głównym, w portalu umieszczono płaskorzeźbę, przedstawiającą postać Chrystusa Dobrego Pasterza.
Korpus kościoła przekryty jest dachem dwupołaciowym, podobnie jak transept, a reszta dobudowanych części kościoła w zależności od rzutów, na których zostały wzniesione, m.in. okrągłe wieże od strony absydy. Na skrzyżowaniu kalenicy nawy głównej z transeptem, osadzono strzelistą wieżyczkę na sygnaturkę. Dach jest pokryty “zielonawymi” arkuszami blachy przypuszczalnie cynkowej. Wnętrze świątyni jest trójnawowe, pokryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Prezbiterium jest wyższe od nawy głównej I zamknięte trójbocznie.
Wyposażenie kościoła jest współczesne, pochodzi z lat 1971-75, a więc pierwotne nie zachowało się. W latach 1971-75, podczas kapitalnego remontu świątyni, w celu zabezpieczenia jej przed szkodami górniczymi, założono pod sklepienia metalową siatkę ochronną, a także dokonano przebudowy prezbiterium, by dostosować je dla potrzeb odnowionej liturgii. Bryła kościoła posiada detale architektoniczne typowe, nawiązujące do epoki gotyku, oczywiście wykonane w stylu neogotyckim.