Sannicka parafia została utworzona w roku 1441 przez bpa Andrzeja Bnińskiego. Darczyńcą drewnianego kościoła był książę Ziemowit Mazowiecki (świątynia służyła wiernym przez 429 lat). W roku 1699 powstało w parafii Bractwo św. Józefa – grupa modlitewna, której zadaniem była również opieka nad świątynią. W roku 1870 dzięki staraniom proboszcza Łukaszewskiego w miejscu drewnianego kościoła wybudowano nowy murowany. Powstał on ze składek parafian, a także dzięki właścicielowi cukrowni Jakubowi Natansanowi i jej współwłaścicieli. Projekt architektoniczny w stylu neoklasycystycznym opracował architekt Franciszek Tournelle.
Ze względu na wysoki poziom wód gruntowych, fundamenty kościoła spoczywają na dębowych balach. Jest to obiekt trójnawowy, dwuwieżowy. Budowę prowadził dyrektor sannickiej cukrowni Julian Tomasz Matłaszyński. W latach 1889-1892 świątynię rozbudowano o nawy boczne według planów architekta Konstantego Wojciechowskiego. Konsekracji kościoła dokonano w roku 1900. W okresie II wojny światowej świątynia oraz stojąca obok plebania dość poważnie zostały zniszczone. Plebanię odbudowali niemieccy gospodarze (wprowadzeni przez władze okupacyjne na teren Sannik), zaś kościół pełnił funkcję magazynu zbożowego.
Na placu przykościelnym warto zwrócić uwagę m.in. na figurę Matki Bożej Niepokalanej ustawionej na wysokim postumencie, budynek sali pożegnań murowany z kamieni.