Byczyna położona na Wysoczyźnie Wieruszowskiej należy do najciekawszych polskich miast. O jej atrakcyjności turystycznej decyduje średniowieczny układ urbanistyczny zamknięty otaczającymi go doskonale zachowanymi murami miejskimi. Pierwotna osada powstała prawdopodobnie jeszcze w X wieku. Według dawnych kronikarzy z Janem Długoszem na czele, w XI-wiecznej Byczynie miał siedzibę biskup, którego sufragania została z czasem przeniesiona do Wrocławia. Przyjmuje się, że prawa miejskie osadzie nazywanej Byscina nadano w 1268 r.
Byczyna leżąca na pograniczu regionów przechodziła częste zmiany właścicieli. Nękały ją wielokrotnie klęski żywiołowe oraz zniszczenia wojenne. W 1742 r. zalazła się w granicach Prus nosząc od tej pory niemiecką nazwę Pitschin. W niemieckim władaniu miejscowość pozostawała do 1945 r. Wśród zabytkowej zabudowy byczyńskiej starówki wyróżnia się stojący w jej centrum ratusz z górującą nad miastem wieżą.
Siedziba władz miejskich usytuowana pośrodku rynku będącego jednocześnie miejscem odbywania się targów powstała prawdopodobnie na przełomie XV i XVI wieku. Ratusz, jak i zabudowa mieszkalna wielokrotnie ulegał zniszczeniom w wyniku pożarów. Płonął m.in. w latach 1719 i 1757. Po tym ostatnim pożarze odbudowano go w 1766 r.
Odbudową, która nadała budynkowi barokowy wystrój pokierował Jan Marcin Pohlman pełniący funkcję królewskiego inspektora budowlanego. W tym samym czasie wzniesiono także zespół kupieckich kamienic przylegających do ratusza. Z dawnego obiektu pozostały, poza murami piwnic i przyziemia m. in. XVI-wieczny kamienny, renesansowy portal oraz tablica ufundowana z inicjatywy ewangelickiego pastora z Wrocławia Adama Quasiusa, urodzonego właśnie w Byczynie, upamiętniająca odbudowę z 1719 r.
Kolejna przebudowa siedziby rajców miejskich miała miejsce w 1889 r. Barokowo-klasycystyczny budynek przetrwał do 1945 r., kiedy został zniszczony w czasie zajmowania miasta przez oddziały Armii Czerwonej. Ruina ratusza na Rynku w Byczynie stała do lat 60-tych XX wieku. Odbudowę zabytku rozpoczęto w 1963 r. Trwająca cztery lata rekonstrukcja przywróciła dawny wygląd budynku oraz przyległych kamienic.
Zespół ratusza i kamienic kupieckich wpisano w 1951 r. do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa.