Śladami dawnych kuźnic żelaza

Wszystkie miejscowości trasy, oprócz praktycznie nieistniejącego Marzęcina, są dziś spokojnymi wioskami nazywanymi sypialniami Gorzowa. Kiedyś kwitł w nich przemysł metalurgiczny związany z występowaniem rudy darniowej. W każdej można znaleźć coś interesującego.

Trasa bardziej rekreacyjna, polecana szczególnie na upalne dni, ponieważ wiedzie przez lasy, w pobliżu jezior i niezwykle czystych cieków wodnych. Dobra też na jesień – pod dostatkiem tu grzybów, można znaleźć żurawiny. Dodatkowym atutem jest bliskość Gorzowa, a więc sporej bazy noclegowej i żywieniowej.

Proponuję rozpocząć od Zdroiska. Koniecznie trzeba tam zajrzeć nad dawny staw młyński (niezwykle klimatyczne miejsce) i do rezerwatu Zdroiskie Buki. Później starą, brukowaną drogą udajemy się w kierunku Rybakowa. W Santocznie przyciąga oko nietypowy kościół i wizerunek pierwszej niemieckiej maszyny parowej. Malowniczymi, leśnymi drogami dojeżdżamy do Kłodawy. Możemy tu odpocząć chwilę na piaszczystej plaży, by później – mijając pozostałości mironickiego klasztoru cystersów dotrzeć do Marzęcina, wioski, której nie ma.

Stąd krótki pieszy spacer do pomnika leśniczego i powrót samochodem do Mironic. Mijamy kilka stawów rybnych i komercyjne łowisko. Zawsze możemy się tam zatrzymać, wypocząć, ba – nawet zanocować. Zajeżdżamy jeszcze do Santocka, by obejrzeć kościół i lapidarium, po czym wracamy do Gorzowa – asfaltową drogą lub leśnym traktem przez były poligon. Trasa nie jest wyczerpująca, ale z uwagi na walory krajobrazu, jej pokonanie może się przeciągnąć do kilku godzin.