Zawiła historia naszego kraju sprawiła, że takich miejsc jest w nim z pewnością więcej, jednak ta wioska jest nietypowa. Nie ma jej i jest jednocześnie. Nie ma domów, kościoła, młyna – jest pamięć, tablica, stara nekropolia i źródło noszące imię dawnej mieszkanki - Marii. To ciekawe miejsce. Próżno go szukać na mapach. Trafić o wiele łatwiej.
Wystarczy w Mironicach zjechać w brukowaną drogę kierującą do znanego w okolicy łowiska wędkarskiego. To właściwie jedyna boczna droga, i to w dodatku na samym zakręcie. Trudno ją pomylić. Kilka kilometrów od wsi zobaczymy trzy białe drogowskazy. Jeden kieruje do punktu czerpania wody, dwa pozostałe – do Marzęcina, czyli w tym samym kierunku. Zaprowadzą nas do tablicy przedstawiającej historię i plan zabudowy wsi. Naprzeciw niej, na niewielkim wyniesieniu, leży (zupełnie jakby odpoczywał) pomnik poświęcony dawnym mieszkańcom zaginionym i poległym w I wojnie. Po kościele właściwie nie ma już śladu. Nad brzegiem jeziora, na jego skarpie, zachowała się za to stara, ewangelicka nekropolia.
Jest także Źródło Marii - bijące pyszną, lodowatą wodą tuż przy ruinach młyna wodnego oraz kawałek dalej, przy leśnej drodze, samotny grób małej dziewczynki. W 2007 r. grób odrestaurowano staraniem dzieci z klasy VI b SP w Kłodawie.
Wieś kiedyś była całkiem spora. Za czasów Fryderyka II w miejscowej kuźnicy, napędzanej kołem wodnym o średnicy ponad 3 m, produkowano rozpryskowe pociski artyleryjskie - kartacze. Metodycznie, dom po domu, spalili ją w 1945 r. rosyjscy żołnierze. Nikt się tu później nie osiedlił, a resztki domów rozebrano. Mimo że wioska formalnie nie istnieje, łatwo się po niej poruszać. Wszędzie prowadzą kierunkowskazy – „na cmentarz”, „do ruin młyna”, „do źródła Marii”. Tylko zamiast budynków jest wysoki las.