W akcie lokacyjnym Franknowa z 3 grudnia 1346 r. uposażono również pierwszy kościół, wybudowano go wkrótce po założeniu wsi. W czasie wojny trzynastoletniej świątynia została zniszczona, odbudowana ponownie uległa zrujnowaniu w trakcie wojny krzyżackiej toczonej w latach 1519 – 1521. Kardynał Stanisław Hozjusz podjął się jednak odbudowania tego miejsca, dokonano także powtórnej lokacji 20 marca 1566 r.
W tym czasie rozpoczęto także wznoszenie nowego kościoła, który został konsekrowany przez biskupa Marcina Kromera 27 września 1581 r. oddając go opiece świętych Stanisława i Katarzyny. Dzięki fundacji biskupa Adama Stanisława Grabowskiego w latach 1746 – 1751 wzniesiona została nowa świątynia, konsekrowano ją 5 września 1751 r. Niestety w roku 1843 zawaliły się sklepienia budowli, w skutek tego podczas naprawy mury zostały obniżone o 4 metry a w 1845 r. założono drewniany strop.
Obecnie jest to budowla orientowana i murowana z cegły, wzniesiona w stylu barokowym na planie prostokąta który zamknięto od wschodu wielobocznie. Szczyt zachodni został podzielony czterema pilastrami pomiędzy którymi są trzy okna, ta część zakończona jest trójkątnym tympanonem również z niewielkimi oknami. Budowlę wieńczy czworoboczna wieżyczka nakryta dachem namiotowym, na którym umieszczono żelazny krzyż. Kościół otacza niewysoki barokowy mur ceglany z bramą paradną i trzema bramkami, a także kwadratową dzwonnicą z przełomu XVIII i XIX w. umiejscowioną od wschodu.
Wystrój i wyposażenie wnętrza są głównie późnobarokowe, na szczególna uwagę zasługuje ołtarz główny pochodzący z fundacji biskupa Grabowskiego. Dlatego na cokołach można dostrzec herb fundatora, podobne insygnia znajdują się nad wejściem do kruchty. Inne ciekawe elementy to rokokowe ołtarze boczne i dwa krzyże ołtarzowe, ambona z końca XVIII w oraz trzy kamienne kropielnice w stylu barokowym. W skład wyposażenia należy też wliczyć cenne zabytki sztuki złotniczej, takie jak kielichy z XVIII w. czy również barokowy pacyfikał.
Pewną ciekawostką może być fakt iż w urnie przy ołtarzu głównym znajdowało się niegdyś serce biskupa Grabowskiego, niestety po II wojnie światowej urna z cząstka fundatora zaginęła.
W 1967 r. kościół oraz dzwonnicę wpisano do rejestru zabytków, w roku 1996 w tymże rejestrze umieszczano także ogrodzenie z bramą i przykościelny cmentarz.