W pierwszej połowie XIX wieku teren i znajdujące się na nim cztery budynki należały do dużego chłopskiego gospodarstwa (zagroda nr 13), należącego do Joachima Albrechta III. Mieszkali w nim robotnicy rolni pracujący u gospodarza. Do siedliska należało 3,91 morgów ziemi (około 1 ha). W drugiej połowie XIX wieku właścicielem był Peter Schulz. W 1910 roku nadal była to zagroda robotników rolnych. Właścicielem był Wilhelm Schulz i Albertina z d. Albrecht, a od 1922 roku - Friedrich Albrecht II i Luiza z d. Schulz.
Historyczny stan prawny istniał do 1945 roku. Od 1946 roku jest tu gospodarstwo rolne o powierzchni około 10 ha. Forma zagrody z brukowanym prostokątnym podwórzem jest podobna, jak chłopskich gospodarstw, tyle że mniejsza. Od drogi stoi budynek bramny, przez który dawniej był wjazd. Zbudowano go w połowie XIX wieku. Po wschodniej stronie w pierwszej połowie XIX wieku postawiono jednoklepiskową stodołę. Później w północnej części usunięto w parterze ryglową konstrukcję i wprowadzono murowane ściany. Na lekkim wzniesieniu w połowie XIX wieku postawiono ryglowy parterowy dom, w miejscu, gdzie wcześniej też stał dom. Dom ma symetryczny plan. Każde z dwóch mieszkań składało się z izby, alkierza i komory. Pod koniec XIX wieku do domu dobudowano trzeci segment. Teren prywatny.
Tekst: Elżbieta Szalewska z przyzagrodowej tablicy