Stolica Nowej Marchii
W 1534 r. na mocy testamentu margrabiego Joachima I z dynastii Hohenzollernów władającego Marchią Brandenburską, jego syn Jan z Kostrzyna został samodzielnym władcą Nowej Marchii i ziemi torzymskiej. Jego ambitnym celem było uczynienie z Kostrzyna, leżącego u ujścia Warty do Odry, stolicy swoich włości. Miasto zostało obwarowane potężnymi fortyfikacjami, które w latach 1537-1568 zbudowali włoscy architekci, Francesco Chiaramello di Gardino i Roch Guerini-Linari. W granicach umocnień znalazło się miasto z zamkiem i farą mariacką oraz rezydencja margrabiego. Przez kilka wieków Kostrzyn cieszył się sławą twierdzy niezdobytej. Dopiero w 1806 r. zajęli go Francuzi.
W XIX w. w myśl ówczesnych założeń obronnych podjęto budowę pierścienia fortów osłaniających twierdzę. W latach 1883-1887 około 7 km na północny wschód od miasta wybudowano największy z czterech fortów i do dzisiaj jeden z lepiej zachowanych - Fort Sarbinowo. Sześć kilometrów na zachód od twierdzy wzniesiono Fort Gorgast, a na południowym wschodzie forty Żabice i Czarnów, odległe od Kostrzyna o 8 km.
Oprócz pierścienia potężnych fortów wybudowano także kilka mniejszych obiektów militarnych, takich jak ostrogi forteczne na Czarnowskiej Górce i na skarpie w Krześniczce.
Twierdza Kostrzyn, wybitne dzieło sztuki fortyfikacyjnej XVI w., już w czasie I wojny światowej mimo unowocześnień i rozbudowy była obiektem przestarzałym i nieprzydatnym.