Babiogórski Park Narodowy obejmujący masyw Babiej Góry jest, po Tatrach, najwyżej wypiętrzonym obszarem Polski, choć zajmuje stosunkowo niewielką powierzchnię. Najwyższy szczyt to Diablak (1725 m n.p.m.). Babia Góra – nie bez powodu nazywana Królową Beskidów – pod wieloma względami jest szczególna. Wyraźnie zaznacza się piętrowy układ roślinności. Poza Babią Górą tylko w Tatrach i Karkonoszach występuje piętro hal z charakterystyczną roślinnością murawową: sitem skuciną, endemiczną rogownicą alpejską, sasanką alpejską, zawilcem narcyzowym, dzwonkiem wąskolistnym oraz oczywiście trawami i turzycami, takimi jak: bliźniczka psia trawka, wiechlina wiotka czy kostrzewa niska. Co ciekawe, w piętrze tym znaleźć można także wierzbę zielną – maleńką, płożącą się krzewinkę. Symbol parku – okrzyn jeleni – to roślina występująca tylko w babiogórskich lasach regla górnego.
Ponad 70 gatunków zwierząt na Babiej Górze to gatunki wysokogórskie. Wiele jest też zagrożonych, np. głuszec, żołędnica, cietrzew, gniewosz plamisty, mroczek pozłocisty. Szczególnie cenna i rzadka jest żołędnica, dla której Babia Góra jest jedynym obecnie miejscem występowania w Polsce.
W 1976 r. Babia Góra, jako jeden z pierwszych obszarów na świecie, uzyskała status Rezerwatu Biosfery UNESCO. Doceniono nie tylko walory przyrodnicze wysokogórskich ekosystemów z pełną piętrowością, ale także długą historię ochrony obszaru oraz intensywnie prowadzone badania naukowe. Park został włączony także do europejskiej sieci Natura 2000.
Babia Góra cieszy się niesłabnącą popularnością wśród turystów i przewodników. Ma dobrze rozwiniętą sieć szlaków turystycznych i infrastrukturę turystyczną, w skład której wchodzą m.in. schronisko na Markowych Szczawinach oraz posterunek GOPR.