Budynek, będący obecnie siedzibą Muzeum Historii Katowic, wzniesiono w latach 1908-09 XX wieku i należał do luksusowych kamienic czynszowych Katowic. Kamienica zlokalizowana jest na łuku ulicy i jest budowlą narożną. Posiada dwie elewacje zewnętrzne: frontową, od ulicy księdza Józefa Szafranka, z wejściem głównym klatki schodowej, oraz boczną z widokiem na nieistniejący już tzw. przedogródek charakterystyczny dla luksusowych kamienic Katowic zlokalizowanych poza ścisłym centrum miasta, ale w jego pobliżu. Naroże budynku zdobi półkolisty w rzucie wykusz biegnący przez całą wysokość trzypiętrowej kamienicy. Zaczyna się on na pierwszym piętrze, a więc powyżej ogrodzenia wspomnianego przedogródka. Boczną elewację - od parteru - urozmaica barwnie przeszklona weranda stanowiąca rodzaj zimowego ogrodu. Tylna elewacja wzbogacona była drewnianą, niezachowaną altaną.
Komfort kamienicy podkreśla także niewielka liczba mieszkań - na każdej kondygnacji znajdują się tylko dwa o zróżnicowanej powierzchni i jednolitym układzie przestrzennym w przekroju pionowym kamienicy. Jedno z nich było reprezentatywne dla bogatej rodziny mieszczańskiej, drugie dla średnio zamożnej. Oba zapewniały luksusowy, jak na tamte czasy, standard. Były wyposażone w instalację centralnego ogrzewania i sieć wodno-kanalizacyjną. Różniły się natomiast komfortem. Zróznicowanie metrażu mieszkań miało swoje konsekwencje nie tylko w różnej powierzchni poszczególnych pokojów, ale także w ich liczbie. Mniejsze mieszkanie posiadało tylko cztery pokoje, które służyły domownikom zarówno do życia na co dzień, jak i do przyjmowania gości. Wewnętrzny przedpokój pełnił podwójną funkcję - był łącznikiem między częścią mieszkalną i gospodarczą, a także stanowił bezpośrednie wejście z klatki schodowej.
Wspólną cechą mieszkań był wyraźny podział na część gospodarczą i mieszkalną, jak również lokalizacja funkcji: gospodarczej od podwórza i mieszkalnej od frontu kamienicy. Oba mieszkania charakteryzowało połączenie systemu korytarzowego z amfiladowym (układ typowy dla architektury pałacowej baroku i klasycyzmu polegający na rozmieszczeniu na jednej osi i na tym samym poziomie szeregu sal połączonych wejściami). Niestety nie zachowało się oryginalne wyposażenie wnętrz mieszkalnych, dlatego na stałej wystawie, jaką jest odtworzenie wyglądu wewnętrznego zamożnej kamienicy czynszowej, jest jedynie jego modelowa aranżacja.