W dniu 20 listopada 1884 r. Teofil Chościak Popiel, arcybiskup i metropolita warszawski, uroczyście poświęcił nowy Warszawski Rzymskokatolicki Cmentarz Grzebalny im. św. Wincentego na Bródnie. Dzień później odbył się pierwszy pochówek maleńkiej, gdyż liczącej tylko rok życia, Marii Skibniewskiej. Na początku istnienia cmentarza grzebano na nim mieszkańców Pragi i okolicy. Po trzech latach cmentarz otwarto dla mieszkańców lewobrzeżnej Warszawy, którzy zmarli w przytułkach, szpitalach lub samotnie i chowani byli na koszt miasta. Po zamknięciu Cmentarza na Kamionku i z powodu wyczerpywania się wolnych miejsc pochówku na Powązkach coraz więcej pogrzebów odbywało się właśnie na Bródnie. W pierwszych latach istnienia cmentarza była to nekropolia proletariatu i biednych z Warszawy.
Cmentarz Bródnowski zaliczany jest do największych nekropolii Europy. Przez ponad 120 lat swojego istnienia osiągnął – będąc wielokrotnie powiększanym – 135 ha powierzchni. Cmentarz, choć rzymskokatolicki, w latach 1906-14 posiadał miejsca pochówku dla mariawitów, a także wydzieloną część dla bezwyznaniowców, wyznawców obrzędowości pogańskiej i cygańskiej.
Przez kilka pierwszych lat nekropolia nie posiadała własnego kościoła. Nabożeństwa żałobne odprawiane były w kościołach parafialnych, do których należeli zmarli. Dopiero w latach 1887-88 wybudowano na terenie cmentarza drewniany kościół św. Wincentego à Paolo zaprojektowany przez architekta Edwarda Cichockiego. Zaś w roku 1952, kiedy oficjalnie ustanowiono parafię św. Wincentego à Paolo, postanowiono wybudować kościół parafialny. Projekt przygotował architekt Stanisław Marzyński. Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej konsekrowano 24 sierpnia 1960 r.
Wedle założeń planistycznych Cmentarz Bródnowski przecięty został Aleją Główną (1,2 km długości i 9 m szerokości) biegnącą po jego przekątnej od ul. św. Wincentego do zbiegu ulic Odrowąża i Wysockiego. Ze względów porządkowych przecięto ją prostopadle, mniej więcej w połowie, drugą równie szeroką aleją zwaną Aleją Szeroką. Obie stanowią osie założenia i ułatwiają orientację w tej drugiej co do wielkości warszawskiej nekropolii.
Wedle przybliżonych zestawień jest tu pochowanych ponad milion osób, w głównej mierze reprezentujących uboższe warstwy stolicy. Stąd też brak na nim wybitniejszych okazów sztuki sepulkralnej. Mimo to w kwaterach cmentarnych zawarła się na trwałe historia miasta stołecznego. Można tu odnaleźć groby ludzi związanych z historią i kulturą kraju i Warszawy, jak np.: kardynała Aleksandra Kakowskiego; delegata na konferencję wersalską i wybitnego męża stanu Romana Dmowskiego; kontradmirała Adama Mohuczego; wybitnego teologa ks. prof. Eugeniusza Dąbrowskiego; poety Aleksandra Rymkiewicza; dramaturga Zygmunta Kaweckiego; aktorów Franciszka Brodniewicza, Edwarda Fertnera, Stanisławy Perzanowskiej; skrzypaczki Lidii Kmitowej; śpiewaka Mieczysława Fogga czy znanego warszawskiego sportowca - boksera Antoniego Kolczyńskiego i wielu, wielu innych.
Z cmentarzem na Bródnie związane były pewne elementy obyczajowe Pragi, np. tzw. „syrk”, czyli tradycyjna stypa pogrzebowa, która zawsze musiała się odbyć tuż obok cmentarza w knajpie o nazwie „Pod trupkiem” lub „Ostatni grosz”. Zamknięty już dziś cmentarz, pomijany często w przewodnikach, jest jednak trwałym pomnikiem dziejów Warszawy.