Pierwszy kościół w Wawrowie istniał już w średniowieczu (w źródłach wymieniany był w 1319 r.). Obecny kościół parafialny pod wezwaniem Opieki św. Józefa Robotnika wzniesiono z ciosów granitowych na podwalinach starszej świątyni. Datowany jest na wiek XV. W 1729 r. dobudowano ryglowy przedsionek, a w pierwszej połowie XIX w. – trójkondygnacyjną, neogotycką wieżę. Wtedy także przebudowano wnętrze kościoła i znacznie zmieniono jego wystrój (m.in. więźbę dachową). Wszystko to razem spowodowało, że zatarł się romański charakter świątyni.
O ile z zewnątrz posiada jeszcze cechy pierwotnej budowli (zwłaszcza po tym, jak usunięto powojenne tynkowanie), o tyle wewnątrz nie zachowało się praktycznie nic z tego okresu. Po 1945 r. zlikwidowano dodatkowo empory boczne i ambonowy ołtarz. Zachowała się natomiast chrzcielnica i ciągle działający zegar z 1905 r. Świątynię wpisano do rejestru zabytków pod nr 145/61 i 19/76. Na zadbanym terenie przykościelnym ustawiono trochę nietypowy pomnik poświęcony poległym w I wojnie mieszkańcom wsi. Potężny głaz, na którym zapewne znajdowała się niegdyś inna tablica, w ramach „oswajania krajobrazu” otrzymał tabliczkę z inskrypcją „Rok święty 1975”. Na kamiennych kulach u jego podnóża wyryto daty „1914” i „1918”, a na osobnych płytach dookoła – nazwiska poległych. Jeszcze kilka lat temu część tych płytek była zabetonowana. Z roku na rok coraz więcej betonu się wykrusza.
Sama wieś jest pięknie rozplanowana. Przed wojną mieszkali w Wawrowie zamożni, pełnorolni chłopi, nic więc dziwnego, że zachowały się tu duże, bogato zdobione domy.