Jedną z pierzei ulicy Jezuickiej stanowi ciąg kamienic należących w XVII i XVIII w. do zakonu jezuitów. Składają się na niego następujące budynki: kamienica Sylwestrowska zbudowana przed 1522 i zakupiona w 1598 r. dla jezuitów przez ks. Piotra Skargę; kamienica Wawrzyńca Ruckiego wzniesiona pomiędzy 1501 a 1522 r., kupiona przez jezuitów w 1609 r.; kamienica Bernardinusa Neissera, którą postawiono około 1518 r. i którą również nabyli jezuici w 1609 r.; kamienica Markowska (Zygmuntowska) wzniesiona przed 1502 r. przez rajcę miejskiego Marka, od którego imienia nosiła zwyczajową nazwę - przebudowana została w 1519, po czym rozbudowana w 1551 r., a w 1729 r. otrzymana w spadku przez jezuitów.
W latach 1729-1734 Karol Bay na zlecenie zakonu dokonał przebudowy i połączenia budynków w jeden kompleks. Po kasacie zakonu w 1773 r. zespół przejęty został przez Komisję Edukacji Narodowej. W latach 1834-1864 użytkownikiem budynków przy ulicy Jezuickiej był zakon pijarów. W okresie 1872-1876 kompleks przebudowano według projektu Januarego Kiślańskiego, a w jego wnętrzach znalazło siedzibę Archiwum Akt Dawnych. Zespół kamienic uległ zniszczeniu w 1944 r., a ich odbudową w latach 1953-1956 pokierował Stanisław Marzyński, natomiast część stojącą przy Rynku Starego Miasta zrekonstruował Mieczysław Kuźma.