Kamienica pod św. Anną, należąca do najpiękniejszych budynków Starego Miasta, znajduje się w narożniku Rynku Staromiejskiego i nosi numer 31.
Historia zabudowy tego miejsca sięga 1440 r., kiedy stał tu drewniany dom braci Suchopędków, Rafaela i Wawrzyńca, warszawskich kuśnierzy. Pierwszą kamienicę zbudowano tutaj w około 1466 r. Był to wówczas trzykondygnacyjny i jednotraktowy dom, w którym drugie piętro pełniło prawdopodobnie funkcje magazynowe. W 1467 r. właścicielem kamienicy został Maciej Rzepka, któremu budynek zawdzięcza powiększenie o tylny trakt z przejściem na podwórze. Pod koniec XV w. dom nabyła rodzina Kaszubów, która około 1535 r. dokonała jego kolejnej przebudowy. Dawniej ta data widniała nad głównym wejściem. W pierwszej połowie XVII w. narożna kamienica była własnością kupca, a zarazem burmistrza Starego Miasta, Henryka Plumhoffa. Właśnie Plumhoffowi budynek zawdzięcza generalną przebudowę w latach 1635-1637. Zmieniono podczas niej wysokość kondygnacji. Na parterze powstał duży sklep z bogatą dekoracją stiukową. W elewacjach pojawiły się nowe elementy: portale, attyka, wykusz w elewacji bocznej, dekoracja sgraffitowa oraz obramienia okien. W czasie kiedy właścicielem kamienicy był burmistrz Dawid Zappio, w zmienionej ponownie elewacji pojawiła się płaskorzeźba św. Marka z lwem, niestety dziś niezachowana. Kolejna przebudowa kamienicy nastąpiła w okresie, gdy jej właścicielami byli Tietzowie (1821-1873). Dokonano wówczas nowego podziału wnętrz, uproszczono dekorację elewacji oraz usunięto attykę.
Warszawskie Towarzystwo Miłośników Historii w 1913 r. wykupiło kamienicę ze składek społecznych i zleciło jej remont konserwacyjny architektom Władysławowi Marconiemu i Jarosławowi Wojciechowskiemu. Po przeprowadzeniu badań zrekonstruowali oni w okresie 1913-1915 dawne gotyckie elementy, takie jak attyka oraz detale w elewacji z lat 1635-1637.
W czasie powstania kamienica uległa poważnym uszkodzeniom. Z całości ocalały piwnice, znaczna część fasady, elewacja boczna i sklepienia parteru. Rekonstrukcji budynku dokonano w latach 1948-1953 pod kierunkiem Jana Grudzińskiego, wykorzystując oryginalne, zachowane fragmenty.
Dziś stojąca przy rynku kamienica jest późnorenesansowym domem o czterech kondygnacjach oraz elewacji ozdobionej fryzami sgraffitowymi z XVII w. i gotyckimi detalami odkrytymi podczas odbudowy. W narożniku kamienicy, w niewielkiej niszy umieszczona jest XVI-wieczna figura św. Anny Samotrzeć, od której budynek nosi swoją potoczną nazwę. Kamienicę na przestrzeni wieków nazywano również Plumhoffowską, Rzepczyńską, Kazubowską, Pod św. Markiem.