Kamienica Montelupich jest narożnym budynkiem stojącym u zbiegu Rynku Starego Miasta i ulicy Nowomiejskiej. Jest zarazem pierwszą kamienicą strony Dekerta tworzącej Muzeum Historyczne m.st. Warszawy. Tutaj znajduje się główne wejście do muzeum.
Historia tego narożnego budynku sięga co najmniej 1440 r. Źródła pisane wspominają, że w owym roku stojący tu dom stał się własnością Andrzeja Edlingera, który odziedziczył go po swoim teściu Janie Bujno. W latach 1467-1469 kamienica została przebudowana przez następnych właścicieli Małodobrych. Przez ponad sto lat pozostawała ona własnością Filipowiczów (1504-1622), którzy również dokonali jej przebudowy i modernizacji, w wyniku czego powstała trzykondygnacyjna, późnogotycka kamienica o dwutraktowym wnętrzu oraz typowo dla tamtych czasów sklepionych piwnicach. Od nazwiska Filipowiczów kamienica nosiła zwyczajową nazwę Filipowska. W 1655 r. dom ten kupił Karol Montelupi będący wówczas właścicielem sąsiedniego budynku. Królewski poczmistrz przebudował kamienicę około 1659 r., nadając jej wygląd, który przetrwał do 1944 r.
W późniejszych latach kilkakrotnie zmieniali się właściciele domu, ale nie dokonywali w nim znaczących zmian. Dopiero na początku XX w. parter budynku zaadaptowano na pocztę, co w pewnym stopniu zmieniło układ wnętrz. W 1928 r. podczas remontu kamienica otrzymała nowy wystrój elewacji, którą ozdobiły polichromie Wacława Borowskiego. Po zniszczeniach w 1944 r. odbudowana została w latach 1950-1953 według projektu Stanisława Żaryna i Jerzego Majdeckiego. Podczas rekonstrukcji zachowane zostały odsłonięte w jej trakcie gotyckie detale. Fasadę kamienicy ozdobiły w 1953 r. polichromie wykonane przez Zofię i Romana Artymowskich.