W pierwszej połowie XIV w. przy ulicy Nowomiejskiej powstały budynki kościoła i szpitala św. Ducha. Były to wówczas drewniane zabudowania. Wiadomo, że budynek szpitala był w 1388 r. własnością miejską. W połowie XVI w. drewniany budynek szpitala zastąpiono murowaną budowlą, która uległa zniszczeniu podczas wielkiego pożaru na warszawskiej Starówce w 1607 r.
Po zniszczeniach z okresu potopu szwedzkiego w 1657 r. szpital odbudowano w 1664 r. W późniejszym czasie został dwukrotnie poddany rozbudowie - w 1686 r. oraz w latach 1700-1703. W latach 1730-1731 szpital powiększono, dobudowując nową część od strony ulicy Podwale. Nowy budynek powiększony został w 1777 r. Stary gmach szpitala od strony Nowomiejskiej rozebrano w 1794 r. ze względu na jego zły stan techniczny, a w jego miejscu postawiono nowy.
W 1821 r. szpital przeniesiono na ulicę Przyrynek, a budynek przy Nowomiejskiej zaadaptowano na czynszową kamienicę mieszkalną. Po zburzeniu w 1944 r. kamienicę odbudowano w latach 1953-1953 według projektu Jana Grudzińskiego z częściowo zmienionym wyglądem fasad oraz zagospodarowanym poddaszem.