Skwer znajduje się na tyłach Parku Ujazdowskiego od strony Trasy Łazienkowskiej. Postać płk. dr. Leona Strehla upamiętnia głaz wolno stojący z wykutym napisem: „Płk dr med. Leon Strehl 1891-1960, Powstaniec Wielkopolski i Śląski, komendant Szpitala Ujazdowskiego w latach 1940-1944, szef sanitarny Armii Krajowej, uczestnik Powstania 1944. Całym życiem służył ojczyźnie”.
Dr Leon Strehl był w czasie kampanii wrześniowej szefem sanitarnym w sztabie Armii „Warszawa”. Podlegała mu cała służba zdrowia terenu operacyjnego, łącznie z Modlinem. Jego pełna poświęcenia praca, podobnie jak innych lekarzy i personelu medycznego, zyskała najwyższe uznanie i szacunek gen. Juliusza Rómmla dowodzącego obroną stolicy. Po kapitulacji dr Strehl udał się do niewoli. Początkowo przebywał w obozie przejściowym w Skierniewicach, a od 12 października 1939 roku w Szpitalu Mokotowskim, skąd został zwolniony 31 marca 1940. Podczas okupacji od kwietnia 1940 do lipca 1944 roku był dyrektorem Szpitala Maltańskiego i Ujazdowskiego. Szybko włączył się do pracy w konspiracji, a od marca 1944 roku pełnił obowiązki szefa Służby Sanitarnej KG AK pod pseudonimem „Feliks”. W powstaniu warszawskim dr Strehl początkowo był przy Komendzie Głównej na Woli. 5 sierpnia przybył do Szpitala Maltańskiego, który mieścił się w budynku dawnej Resursy Kupieckiej przy Senatorskiej.
14 sierpnia stała się rzecz niezwykła. Na teren szpitala wtargnęła kompania SS z brygady Dirlewangera. Wszystkich rannych i personel wypędzono. W tym momencie do akcji wkroczył dr Strehl, tłumacząc dowódcy bezbłędną niemczyzną, że placówka jest filią Szpitala Ujazdowskiego i ma rozkaz przeprowadzić ewakuację. Niemiec wyraził zgodę. Dr Strehl z kolumną 200 rannych dotarł do placówek powstańczych przy Królewskiej. Za swój wyczyn od najbliższych współpracowników otrzymał przydomek „Mojżesz”, a od dowództwa Armii Krajowej Order Virtuti Militari. We wrześniu dr Strehl przeszedł wraz z Komendą Główną AK do Śródmieścia Południowego. Po kapitulacji powstania był w niewoli, został komendantem szpitala jenieckiego w Zeitheim.
Po wojnie przez krótki czas był dyrektorem szpitala PCK w Toruniu, a następnie szefem lecznictwa w Departamencie Służby Zdrowia MON. Przeniesiony w stan spoczynku w 1951 roku, został zastępcą kierownika działu organizacyjno-szkoleniowego ZG PCK. Zmarł 1 września 1960 roku w Warszawie.