Pierwsze nekropolie w Barczewie - zgodnie z przyjętym średniowiecznym zwyczajem - znajdowały się przy kościołach, bardziej zasłużonych mieszkańców chowano też w kryptach pod ołtarzem. Takie cmentarze istniały na pewno przy kościele św. Anny i św. Andrzeja.
Jeśli chodzi o Barczewo, to znajdował się w nim spory cmentarz na terenie klasztornym. Świadczą o tym wykopaliska archeologiczne przeprowadzone w 2001 r. - odkryto wiele szkieletów ułożonych w identyczny sposób. Były to zapewne pochówki zakonników, ale odkryto również szczątki nienależące do członków społeczności klasztornej.
Na początku XIX w. wspomniane miejsca grzebania zmarłych okazały się niewystarczające dla rozwijającego się miasta, pojawiła się pilna potrzeba znalezienia innego punktu. Nowa nekropolia powstała na gruntach kościelnych, wówczas jeszcze poza granicami miasta, przy tzw. „Bramie jeziorańskiej”, dzisiaj już nieistniejącej. Cmentarz był umiejscowiony na wzgórzu, dlatego bardzo szybko mieszkańcy nazwali to miejsce „Świętą Górą”. W połowie XIX w. zbudowano tutaj neogotycką kaplicę cmentarną, która służyła aż do stycznia 1945 r. Potem stała niewykorzystana, dlatego też rozebrano ją w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku.
Po II wojnie światowej utworzono nowy cmentarz komunalny istniejący i czynny do dziś. Nekropolia na wzgórzu zaczęła popadać w ruinę. Głównym powodem był fakt, że wiele osób opuściło Barczewo, spora liczba mieszkańców posiadająca niemiecką narodowość wyjechała do Niemiec. Groby pozostały bez opieki i teren ten stał się miejscem spotkań parkowych, ponadto wykorzystywany jest przez mieszkańców jako skrót drogi do miasta. Szkoda, ponieważ kiedy przekroczymy dziś dobrze zachowaną bramę nekropolii, ujrzymy przede wszystkim zdewastowane miejsce, ale znajdziemy też piękne przykłady architektury cmentarnej - typowe masywne krzyże z inskrypcjami, kapliczki grobowe czy kute ogrodzenia. Jest to jednak wymowny przykład niedbałości o historię i pamięć o tych, którzy ją tworzyli.