Kazimiera Iłłakowiczówna była jedną z najwybitniejszych postaci polskiej literatury XX w. Urodziła się w 1892 r. w Wilnie, ukończyła Uniwersytet Jagielloński w 1914. W czasie I wojny światowej służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w okresie 1918-1939 pracowała w Ministerstwie Spraw Zagranicznych z przerwą, gdy w latach 1926-1935 była sekretarką marszałka Józefa Piłsudskiego. Wraz z pracą zawodową kontynuowała działalność literacką, osiągając na jej niwie spore sukcesy.
Po przetrwaniu II wojny światowej w Rumunii wróciła w 1947 r. do kraju. Na swoje miejsce zamieszkania wybrała Poznań. W małym mieszkaniu przy ulicy Gajowej 4 spędziła resztę życia, pisząc nowe utwory, tłumacząc z pięciu języków obcą literaturę oraz nauczając języka angielskiego. Zmarła 16 lutego 1983 r.
Po śmierci „Iłły” - jak nazywali Kazimierę Iłłakowiczównę znajomi i bliscy - w Poznaniu utworzono muzeum poetki. Na jego miejsce wybrano małe mieszkanie numer 8 na trzecim piętrze kamienicy przy ulicy Gajowej 4, które było jej domem. Dziś ekspozycja muzealna obejmuje oryginalne wyposażenie mieszkania, rękopisy, druki i książki oraz inne pamiątki.
Maleńkim muzeum, otwartym w pierwszą rocznicę śmierci Kazimiery Iłłakowiczówny, opiekuje się poznańska Biblioteka Raczyńskich. Na ścianie kamienicy znajdującej się w sąsiedztwie zajezdni tramwajowej na ulicy Gajowej widnieje dziś pamiątkowa tablica poświęcona Kazimierze „Ille” Iłłakowiczównie.