Ciągnąca się od wschodniej pierzei Rynku Nowomiejskiego, zakręcając pod kątem prostym, do ulicy Kościelnej. Powstała w 1649 r. na jednej z rynkowych posesji, którą Jerzy Jachmann von Breitenpfort, królewski sekretarz i skarbnik, ofiarował Bractwu Niemieckiemu, by otworzyć dostęp do świeżo wzniesionej na skarpie świątyni.
Krótki ten trakt, określany od jego funkcji opisowo: „uliczką do Św. Benona”, przechodził dalej w ścieżkę, zwaną „ku Wiśle”, która biegnąc przez grunta należące do bractwa omijała z prawej strony kościół i schodziła w dół aż po Rybaki. Obecne miano dekretem Komisji Brukowej otrzymała dopiero w 1769 r., wzięło się ono stąd, że miejscami była tak wąska, iż mogła jedynie służyć „dla przechodu piechotą idących”. W XVIII w. władze miejskie wielokrotnie czyniły starania, by utrzymać istniejącą uliczkę, która raz po raz nikła w swej środkowej części, czy to przegradzana, zabudowywana, czy po prostu zasypywana przez okolicznych mieszkańców. Walkę ponawiano zatem m.in. w roku 1724, 1769, 1795 i drogę ową „wygruzowywano”.
Ostatecznie komunikację przecięła poczyniona w latach 1801-02 rozbudowa kościoła Św. Benona, ulica zaś przetrwała tylko w przyrynkowym odcinku. Przedłużenie do ulicy Kościelnej zyskała dopiero w dobie powojennej odbudowy. Tam też opodal zabytkowego kościoła wzniesiono nowoczesną kapelanię dla obsługujących go księży Redemptorystów.