Wystrój dekoracyjny elewacji pałacyku zasługuje na szczególną uwagę, gdyż jest to jedyna w Warszawie tego typu budowla wczesnoklasycystyczna, która tak doskonale zachowała swój autentyczny kostium dekoracyjny. Poza tym odznacza się ona nienagannym poziomem architektury jak i elementów ją zdobiących, właściwych twórczości Merliniego.
Elewację frontową zdobi w osi środkowej potężna, ciągnąca się przez trzy kondygnacje nisza zwieńczona półokrągłą konchą oraz owalnym, umieszczonym poziomo oknem. Niszę od frontu ujmują z boków dwa pilastry z płyciną wypełnioną ornamentem będącym kompilacją motywu kampanuli z ornamentem falistym. Okno owalne otacza natomiast wydatna rama będąca z kolei jakby stylizowaną muszlą.
Do niszy prowadzą rozwinięte wachlarzowe stopnie kamiennych schodów ograniczone żelazną balustradą zielono malowaną, zakończoną u dołu dwoma cokołami, na których spoczywają rzeźby przedstawiające chłopca i dziewczynkę dźwigających latarnie. Z obu stron drzwi, w niszach wypełnionych od góry wielkimi muszlami, stoją kamienne posągi „Flory” i „Zefira” mające w sobie dużo z tradycji jeszcze barokowego kształtowania formy.
W poziomie wyższym pośrodku znajduje się porte-fenêtre, ponad którym umieszczony jest okrągły medalion z literami „JP". Podniebienie konchy, mieszczącej się już na poziomie ostatniej kondygnacji, podzielone jest kasetonami z rozetami.