Tak przez 700 lat nazywał się obecny Plac Narutowicza. Jego początki sięgają roku 1237, kiedy to książę Konrad Mazowiecki założył drugie targowisko na podgrodziu Płocka. Stanowił on wtedy centrum biskupiej osady targowej, która miała stanowić konkurencję dla oddalonego o kilkaset metrów książęcego Starego Miasta. Kapituła katedralna pragnąc zwiększyć swoje dochody, usiłowała przenieść tu targi z sąsiedniego rynku miasta książęcego i tym samym pozbawić je dochodów, doprowadzając do upadku. Na początku XVIII wieku spór pomiędzy kapitułą a miastem rozstrzygnął wyrok sądowy: kapituła przegrała, a plac na zawsze stracił status targowiska.
W 1867 roku urządzono tu skwer z drzewami i alejkami spacerowymi oraz zmieniono jego nazwę na “Michaiłowskij Skwer”. Po odzyskaniu niepodległości przywrócono nazwę Rynek Kanoniczny, a tuż przed wybuchem II wojny światowej nadano mu miano Plac Gabriela Narutowicza.
Większość budynków przy placu wystawiono w pierwszej połowie XIX wieku w stylu klasycystycznym. Wśród osób zajmujących się architekturą i urbanistyką panuje stwierdzenie, że płocki Rynek Kanoniczny należy do najpiękniejszych zespołów klasycystycznych nie tylko na Mazowszu (numer 1 to pierzeja zachodnia Placu Bankowego w Warszawie), ale wręcz w całej Polsce.