Wydawałoby się, że babiogórski temat został wyczerpany do cna, a tymczasem okazuje się, że jak masyw wielki, tak wiele jest treści które uszły naszej uwadze. Niby wszystko już o tej górze wiemy, ba znamy ją w każdym detalu, już wszystko widzieliśmy, ale no właśnie, niby. I w tym tkwi właśnie urok jednej z najpiękniejszych gór kraju i założonego tu Parku Narodowego.
Przeciętny turysta przecierający szlaki Babiej Góry założenie ma najczęściej jedno – zdobyć jej szczyt i przy okazji nacieszyć się wspaniałymi widokami. Prawda, nie każdy ma duszę odkrywcy i nie każdy chciałby tracić drogocenny czas na szlakach Dolnego i Górnego Płaju. Szkoda, gdyż właśnie w tych miejscach wypada się naprawdę zatrzymać nieco dłużej i zainteresować się tymi elementami babiogórskiego parku, obok których przechodzi się niejako z marszu. Z własnego, bardzo bogatego już doświadczenia na stokach Matki Niepogód wiem, jak wiele osób na tym traci. Dlatego też z nieukrywaną radością mogę służyć pomocą tym nielicznym, którzy wiedząc do czego służy narząd mowy, a widząc coś interesującego po prostu o to mnie zapytają, niekoniecznie oczekując rzeczowej i wyczerpującej odpowiedzi na nurtujące ich pytanie. Czapki z głów. Mimo iż jestem takim samym wędrowcem i raczej marny byłby ze mnie przewodnik, to jednak zawsze staram się pomóc, ale nie tym chciałem.
Przemierzając północne stoki Babiej Góry, co pewien czas zauważymy mniejsze lub większe cieki wodne, które spływając stromymi zboczami w otoczeniu starego świerkowego lasu, są miłym dodatkiem do otaczającego krajobrazu. Z reguły większość odwiedzających te miejsca przystanie na chwilę, zrobi sobie pamiątkowe zdjęcie i pójdzie dalej, pozostawiając je dla siebie wciąż anonimowymi, a szkoda, gdyż każdy z tych strumyków ma swoją nazwę, a z niektórymi związane są legendy i opowieści. Naprawdę nic nie stoi na przeszkodzie, aby móc poszerzyć wiedzę na ich temat, czasem wystarczy spojrzeć tylko na dobrą mapę.
Gęsta sieć potoków zawdzięcza swój byt dzięki wysokim opadom, stosunkowo niewielkiemu parowaniu i dużym zdolnościom retencyjnym podłoża. Ich zdecydowana większość, będąca częścią Europejskiego Działu Wodnego, spływając do Zawoi tworzy rzekę Skawicę, tworząc gdzieniegdzie wodospady. Ich źródła, o wydajności od 1 do 5 litrów na minutę, są na ogół stałe i w większości przypadków występują na wysokości pomiędzy 900 a 1300 m n.p.m. Co ciekawe, babiogórskie źródła charakteryzują się niemalże stałą temperaturą, wynosząca od 2 do 3 stopni C. Wiele z nich odstaje od ich typowych beskidzkich odpowiedników przypominając bardziej te występujące w Tatrach źródła morenowe lub krasowe. Kilka z nich, ze względu na ich walory i położenie powinno zwrócić uwagę każdego szanującego się turysty. Niestety do wielu droga jest utrudniona i często wymaga zezwolenia dyrekcji Parku. Tym niemniej warto dotrzeć nad Norczak, Potok Żarnowski, Sulowy, Stonów czy Szumiące Wody. Gwoździem programu są jednak źródła Głodnej Wody, które usytuowane pod Diablakiem na wysokości 1625 m n.p.m. są najwyżej położonymi w Beskidach Zachodnich.