Po okresie niezwykłej popularności architektury secesyjnej panującej na przełomie XIX i XX wieku zapanowała moda na ekspresjonizm w budownictwie. Styl ten rozwinął się zwłaszcza w krajach Europy Zachodniej w pierwszym ćwierćwieczu XX wieku. W Polsce ze względu na skomplikowaną sytuację w czasie I wojny światowej, odzyskanie niepodległości i wojnę z bolszewikami w latach 1920-1921 ekspresjonizm pojawił się w dwudziestoleciu międzywojennym, jako składowa budownictwa wczesnomodernistycznego.
W Warszawie w stylu tym powstało wiele budynków wznoszonych dla coraz popularniejszych spółdzielni mieszkaniowych. Jednym z najładniejszych przykładów warszawskiego modernizmu z elementami ekspresjonizmu jest kamienica wzniesiona dla Spółdzielni Mieszkaniowej „Grójecka 40a”. Powstała w latach 1928-1931 według projektu architekta Władysława Nałęcza-Raczyńskiego. Projektant nadał jej oryginalną formę oraz zdobienia.
Frontowa część posiada dwie wcinające się ściany spięte osią klatki schodowej. Dynamikę obiektu podkreśliła elewacja wspomnianej klatki schodowej wykonana z szarej, cementowej cegły układanej w geometryczne wzory. Wygląd fasady podkreśliły dodatkowo „jodełkowe” okna klatki schodowej oraz załamane pod kątem balkony. Kamienica SM „Grójecka 40a” należy do najlepiej utrzymanych budynków Starej Ochoty. Do dziś na wysokości parteru widnieje tablica z sygnaturą architekta.