Nowy Dwór Mazowiecki położony na brzegach Narwi i Wisły miał w swojej historii okresy bycia miastem i wsią. Miastem był od XIV wieku do potopu szwedzkiego w XVII wieku. Zniszczony przez wojska szwedzkie zdegradowany został do rangi wsi. Nowy okres miejskiego bytu zapoczątkowało nadanie powtórnych praw przez Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1782 r. Od tego czasu zaczęło tworzyć się miasto czterech narodów – polskiego, żydowskiego, niemieckiego i rosyjskiego.
Szczególnie dużą społeczność tworzyli niemieccy osadnicy, których liczba osiągnęła przed 1945 r. około 4000 osób. Nowodworscy Niemcy tworzyli gminę ewangelicką, która posiadała swój zbór oraz cmentarz. Nekropolia ewangelicka powstała w południowej części miasta w połowie XIX wieku. Pochówki na jego terenie zakończyły się w 1945 r. Od czasu wyjazdu po wojnie niemieckiej ludności cmentarz popadał w zapomnienie, nagrobki zniszczono i wywieziono. Dziś pozostał pusty teren porośnięty samosiejkami drzew i krzewów.
W ostatnich latach dawną nekropolię ogrodzono, a staraniem warszawskiej gminy ewangelicko-augsburskiej ustawiono przy wejściu informacyjną tablicę.