Nowy Tomyśl to ciekawy przykład układu urbanistycznego, w który występują dwa niezależne centra połączone główną arterią. Wokół nich skupiała się przez dziesięciolecia zabudowa miasta. Pod koniec XIX wieku zaczęła się ekspansja zabudowy poza ten teren. Jeden z jej kierunków prowadził w stronę wsi Paproć. Przy prowadzącej tędy drodze wzniesiono wtedy ważne dla miasta obiekty. Wśród nich znajdował się także miejski szpital.
Nowotomyską lecznicę wzniesiono przy dzisiejszej ulicy Poznańskiej w latach 1912-1913. Projekt szpitala na 36 łóżek opracowała pracownia Mohr und Weidner z Charlottenburga. Dwukondygnacyjny budynek z użytkowym poddaszem wykonano częściowo metodą tzw. „pruskiego muru”, bardzo popularną wówczas na terenie zaboru pruskiego. Szpital miejski rozbudowano o nowe pawilony w drugiej połowie XX w.