Dziś spacerując ul. Piotrkowską, podziwiając jej zabytkową zabudowę bardzo trudno jest wyobrazić sobie, że ponad 190 lat temu była to droga zwana „traktem piotrkowskim” (łączyła Zgierz z Piotrkowem) przebiegająca przez puszczę, w której żyły m.in. jelenie, rysie, żbiki. Warto tu nadmienić, że ówczesne miasteczko Łódź (rok 1820) liczyło zaledwie 800 mieszkańców i 106 drewnianych domów.
Ul. Piotrkowska zaczęła się zaludniać od roku 1824, kiedy to zaczęli przybywać do „ziemi obiecanej” pierwsi koloniści, zazwyczaj byli to tkacze. Rękodzielnik musiał przed burmistrzem zdać egzamin ze swoich umiejętności. Następnie podpisywał oświadczenie, że uruchomi jeden lub kilka warsztatów tkackich. Po tych procedurach mógł sobie wybrać działkę składającą się z dwóch części: budowlanej i ogrodu (działka z ogrodem była dawana tylko kolonistom zagranicznym. Nie przysługiwała przybyłym z Królestwa i mieszkańcom Łodzi).
Mając już działkę osadnik był również zobowiązany do wybudowania domu według urzędowego wzoru. Były to tzw. domy rządowe, początkowo drewniane a następnie murowane. Z biegiem lat i rozwojem miasta domy te zniknęły. W ich miejsce stanęły okazałe kamienice, wille. Większość wyburzono po II wojnie światowej, w latach 70. Pod nr 91 i pod nr 240 ul. Piotrkowskiej zachowały się takie parterowe, murowane domy. Właścicielem spod nr 240 był Milker. Budynek jest połączony z oficyną przemysłową i magazynem. Po roku 1891 nieruchomość była własnością przemysłowca Augusta Härtiga.
Warto wiedzieć:
Pod tym adresem od 1924 r. działała firma zajmująca się budową kolektorów. Jej właścicielem był Teichmann Perec. Zakład zatrudniał 15 robotników, a jego roczny przerób dochodził do 180 000 zł.