Pierwsza świątynia wzniesiona w Kosinie została spalona przez Tatarów w 1624 r. W ogniu zginął wówczas proboszcz wraz z parafianami, którzy schronili się w świątyni. Kościół parafialny odbudowano w nowym miejscu, a w dawnym wzniesiono drugi kościół, prawdopodobnie dla upamiętnienia tragicznie zmarłych.
Obecny modrzewiowy kościółek postawiono tutaj w 1737 r. Kościół jest niewielką budowlą o konstrukcji zrębowej, w całości pokrytą gontem, jednoprzestrzenną, z prezbiterium i nawą tej samej szerokości. Prezbiterium zamknięto trójbocznie, a od północy dostawiono prostokątną zakrystię. Od zachodu do nawy przylega węższa od niej, prostokątna kruchta. Chór muzyczny wsparty jest na czterech słupach. Okna w korpusie umieszczono tylko od strony południowej - w nawie prostokątne, w prezbiterium okrągłe. Dach jednokalenicowy, dwuspadowy, o lekko wygiętych połaciach, nad prezbiterium opada trzema połaciami. Na kalenicy dachu znajduje się sześcioboczna wieżyczka na sygnaturkę z latarnią, obita blachą. Zakrystię przykrywa dach pulpitowy.
We wnętrzu zachwyca polichromia iluzjonistyczna, zapewne z XVIII w., częściowo przemalowana. Manierystyczny ołtarz główny z 2 ćw. XVII w. w formie tryptyku charakteryzuje się bogatą snycerską dekoracją ornamentalną. W polu głównym umieszczono obraz przedstawiający św. Sebastiana. Ponadto w wyposażeniu kościoła znajdują się: drewniana rokokowa chrzcielnica z 2 poł. XVIII w., barokowa szafa zakrystyjna z 1 ćw. XVII w., krzyże barokowe z XVIII w., obrazy św. Sebastiana i Fabiana, relikwiarz, lichtarze, dwa putta i trzy krucyfiksy. Świątynię otaczają resztki ziemnych obwarowań (tzw. chłopskie twierdze) wznoszonych po najeździe tatarskim (1624). W latach 1954 i 1980 kościół był restaurowany z całkowitą wymianą gontów. Na terenie przykościelnym znajduje się kapliczka z barokową rzeźbą św. Jana Nepomucena.
Kościół można zwiedzać po wcześniejszym uzgodnieniu w parafii. Świątynia otwiera swe podwoje z okazji takich uroczystości parafialnych jak odpust czy święcenie pokarmów w Wielką Sobotę.