W latach 1938-45 w podkostrzyńskich Starych Drzewicach (dzisiaj dzielnica miasta), a właściwie w pobliskim lesie, funkcjonował obóz jeniecki Stalag III C Alt Drewitz. Był to jeden z ważniejszych ośrodków przymusowego pobytu jeńców wojennych przeznaczony dla szeregowców i podoficerów. Przebywało w nim ponad 70 tys. żołnierzy różnej narodowości – Polaków, Czechów, Belgów, Francuzów, Serbów, Włochów, Anglików, Holendrów, Jugosłowian, Greków, Rosjan. Jeszcze przed wybuchem wojny przywieziono tu jeńców czeskich. W październiku 1939 r. trafiło tu ok. siedem tys. polskich żołnierzy z kampanii wrześniowej, a we wrześniu 1944 r. – kilkuset powstańców warszawskich.
Jeńcy Stalagu i jego ponad trzydziestu filii wykorzystywani byli do prac melioracyjnych i przy budowie autostrad, w przemyśle zbrojeniowym i chemicznym, w majątkach ziemskich oraz przy budowie kolei. Urągające ludzkiej godności warunki, jakie panowały w tym obozie, opisał Michał Szołochow w „Losie człowieka”. Po 1945 r. w obozowych barakach przebywali przez jakiś czas jeńcy niemieccy.
Pozostało w Drzewicach ponad 12 tys. ludzkich istnień. Spoczywają w sześciu masowych grobach o łącznej długości 340 m. Cmentarz uporządkowano w 1962 r. W centralnym punkcie stoi pomnik z płaskorzeźbą przedstawiającą popiersia trzech żołnierzy. W 1966 r. byli jeńcy francuscy ufundowali tablicę z inskrypcją: „W hołdzie wszystkim naszym kolegom zmarłym w niewoli. Pielgrzymka francuskich jeńców wojennych 1962 i 1966”, a w 1989 r. kostrzyńscy kombatanci ufundowali metalowy krzyż.
Żeby dojechać do cmentarza, należy minąć ostatnie zabudowania Drzewic i skręcić w las. Droga jest oznakowana. Po kilku kilometrach dotrzemy do ogrodzonego terenu z widocznym pośrodku pomnikiem i dużą tablicą informacyjną.