Kościół wybudowano według projektu Ludwika Schneidera. Budowa świątyni rozpoczęła się w kwietniu 1901 roku, poświęcenia dokonano w marcu 1902 roku, a uroczysta konsekracja nastąpiła 15.10.1902 roku. Świątynię zlokalizowano na miejscu rozebranego kościoła tymczasowego. Kościół wybudowano w stylu neoromańskim, na rzucie krzyża łacińskiego, z wieloma elementami eklektycznymi ( mieszanie elementów architektonicznych różnych stylów ).
Kościół jest jednonawowy, jak zresztą prawie wszystkie katowickie świątynie, oprócz panewnickiej bazyliki - trójnawowej z półkolistą absydą - nieotynkowany, przekryty dachem dwupołaciowym ( nawa główna ) i podobnie jest z transeptem ( przekryty dachem dwuspadowym ). Wnętrze świątyni przekryte jest sklepieniem krzyżowym. Od strony frontowej, nad nawą główną rozciąga się galeria ( chór ).
W ołtarzu głównym mieścił się pierwotnie obraz świętych Jana i Pawła - patronów świątyni - namalowanych przez Antona Bestę. Ołtarz boczny, poświęcony Matce Boskiej Dobrej Rady, z drewnianym tabernakulum, przeniesiono z poprzedniego kościoła. Po jego przeniesieniu, ozdobiono go figurami św. Franciszka i św. Antoniego. Drugi ołtarz boczny, dedykowano Świętej Rodzinie i podobnie jak pozostałe, są autorstwa Antona Besty.
Oprócz ołtarzy, z kościoła tymczasowego przeniesiono również ambonę, przyozdabiając ją dodatkowymi figurami: św. Grzegorza ( patrona m. in. muzyków, uczonych, nauczycieli, naukowców ) i Chrystusa Dobrego Pasterza. Autorem zdobień, podobnie jak wieńczącej kamienną chrzcielnicę rzeźby chrztu Chrystusa i płaskorzeźby czterech ewangelistów na drzwiach wejściowych do kościoła, był niemiecki rzeźbiarz Buhl z Wrocławia.
Nad drzwiami wejścia głównego, od frontu, w tympanonie umieszczono wizerunek Chrystusa Wszechmogącego, a wyżej, na wieży kościelnej, wizerunki patronów kościoła. Do nowej świątyni kupiono ośmiogłosowe organy firmy Berschdorf. W latach 20. XX wieku, w ołtarzu głównym zamieszczono nowy obraz patronów parafii. Kupiono także nowe witraże świętego Izydora ( patrona m. in. diecezji kieleckiej, miast: Madrytu i Saragossy ) i świętego Jacka ( patrona m.in. Polski, diecezji katowickiej, Krakowa)-prawdopodobnie Odrowąża.
W latach 30. XX wieku odnowiono wnętrze kościoła. Ołtarze odnowił poznański artysta - Leon Drapniewski ( tworzący na terenach m.in. Pałuk, Kujaw, czy Kaszub ), ozdobił polichromią prezbiterium, przedstawił Ukrzyżowanie Chrystusa, na łuku tęczowym Baranka Bożego, a na ścianach sceny z życia i śmierci św. Pawła. Ściany nawy głównej ozdabiały postacie aniołów.
W tym samym okresie okna świątyni wzbogacono witrażami autorstwa Władysława Drapniewskiego ( polichromie m.in. w katedrze płockiej ), przedstawiającymi osiem błogosławieństw. Wystrój wnętrza autorstwa Leona Drapniewskiego, dotrwał jedynie do roku 1972. Potem usunięto dotychczasowe ołtarze i zlikwidowano również polichromie.
Z pierwszego wystroju do dzisiejszych czasów zachowały się witraże, rzeźby z nieistniejących ołtarzy, konfesjonały i chrzcielnica. Uwagę niewątpliwie przyciągną odnowione Stacje Drogi Krzyżowej autorstwa Antona Besty.