Jednym z najbardziej rozpoznawalnych budynków Starego Miasta jest kamienica Pod Okrętem znajdująca się przy ulicy Świętojańskiej i nosząca numer 31. Kamienica zawdzięcza swoją nazwę płaskorzeźbie umiejscowionej w fasadzie, a przedstawiającej żaglowiec.
Początkowo zabudowę ulicy Grodzkiej - bo taką nazwę nosiła ulica Świętojańska - wytyczonej w czasie lokacji miasta, stanowiły drewniane zabudowania, w późniejszym okresie zastąpione murowanymi obiektami. Taką historię ma również zabudowa działki o numerze 31.
Pierwsze pisane wzmianki z 1494 r. mówią o stojącym tutaj drewnianym domu. Określano go nazwą Dzerdzochowski od nazwiska właścicieli. Na początku XVII w. ówcześni właściciele posesji, złotnicy Andrzej oraz Stanisław Zalewscy, zaczęli sukcesywnie stawiać murowany budynek ukończony ostatecznie w 1642 r.
Kamienica przetrwała tylko do roku 1669 r., kiedy spłonęła podczas wielkiego pożaru na Starym Mieście. Po odbudowie kamienica frontowa zyskała swoją ostateczną formę. Liczyła wówczas cztery kondygnacje i miała trzyosiową fasadę. W pierwszej połowie XVIII w. nad renesansowym portalem pojawiła się płaskorzeźba okrętu. Na jej zapleczu od strony ulicy Piwnej stanęła oficyna, którą połączono z budynkiem głównym piętrowym gankiem. W 1754 r. kamienicę kupił handlarz winem Tomasz Hengiel, który otworzył na parterze popularną winiarnię.
W drugiej połowie XIX w. kamienica Pod Okrętem została połączona z sąsiadującym budynkiem noszącym numer 29. Podczas tej przebudowy ujednolicono ich fasady. W takiej formie kamienica dotrwała do 1944 r.
W czasie powstania warszawskiego budynek uległ zniszczeniu do wysokości parteru. Jego odbudowa trwała od 1949 do 1955 r. Projekt odbudowy opracował oraz nadzorował prace architekt Stefan Krasiński. Wiernie odtworzono przedwojenny wygląd fasady wraz z portalem i płaskorzeźbą. Zmieniono jedynie układ wnętrz kondygnacji powyżej parteru.