Znajduje się na Rynku Starego Miasta pod nr 22. Kamienica ta już w XV w. była murowana. Świadczą o tym zachowane mury piwnic o typowo gotyckim układzie. Właścicielami jej byli kolejno: Kasper Wilk (wójt Starej Warszawy), Henryk Plumhof (kupiec i burmistrz Starej Warszawy), kasztelan łęczycki Szczawiński. Na początku XVII uległa zniszczeniu wskutek pożaru. Odbudowano ją w 1630 r., nadając cechy barokowe. Dobudowano wówczas czwarte piętro z „latarnią” i ozdobiono kamienną figurą Fortuny na dachu. Przebudowy tej dokonał burmistrz Starej Warszawy Jakub Dzianott, który w 1 połowie XVII w. był jej właścicielem.
Za czasów króla Zygmunta III Wazy w kamienicy Pod Fortuną kwaterował ambasador nadzwyczajny króla Anglii, a za czasów króla Jana Kazimierza i Sasów stawali w niej tylko bardzo wybitni goście zagraniczni. Dom miał drugi front z widokiem na Wisłę od ul. Brzozowej, dobudowany w XVIII w. W 1766 r. kamienica stała się własnością popularnego lekarza Jana Czempińskiego, a później jego synów Pawła i Jana, również lekarzy.
Dom Czempińskich przez długie lata ogniskował życie kulturalne Starej Warszawy, gromadząc literatów, poetów i artystów. W kamienicy „Pod Fortuną” mieszkali i tworzyli w połowie XVIII w. dwaj znani malarze: Szymon Czechowicz i Łukasz Smuglewicz. Około 1750 r. założyli oni pierwszą w Warszawie szkołę malarską, o czym przypomina umieszczona na frontonie tablica. W czasie Powstania Warszawskiego kamienica została zburzona. Odbudowano ją w latach 1952-53 wg projektu W. Kobylińskiego. Polichromię i fryzy wykonał Jan Sokołowski.