Jedną z kamienic położonych w północnej pierzei Rynku Starego Miasta, nazywanej stroną Dekerta, jest kamienica Kozubowska.
Pierwszym znanym domem stojącym na posesji, oznaczonej dziś numerem 30, była kamienica rzeźnika Macieja Mamota. Wzmianki o niej pochodzą z 1427 r. W XV w. kamienicę kupiła znana wówczas rodzina Kazubów, od której dom bierze swoją nazwę. Od 1540 r. budynek należał do rodziny Baryczków. Wówczas była to dwupiętrowa kamienica o trzyosiowej fasadzie, zwieńczona dachem z latarnią skrywającym poddasze. W 1680 r. kamienicę przebudował ówczesny właściciel Piotr Korycki. Gotycki budynek otrzymał nowy, trzytraktowy układ wnętrza. W 1703 r. budynek należał do osiadłego w Warszawie greckiego handlarza winem Krzysztofa Kisza. W okresie XVIII-XIX w. wielokrotnie zmieniali się właściciele budynku. Przez pewien okres użytkowali go jezuici, do czasu kasaty zakonu w końcu XVIII w. Później dom stanowił własność Schroderów, Szymanowskich oraz Wilczanów. W pierwszej połowie XX w. kamienicę posiadali Tadeusz Borowski, Jan Wierusz-Kowalski i Władysław Pachulski. W 1928 r. przeprowadzono generalny remont domu, podczas którego otrzymał m.in. nowy wygląd fasady z dekoracją malarską autorstwa Wacława Górowskiego.
W 1944 r. kamienica, jak większość zabudowy Starego Miasta, została poważnie zniszczona. Zachowały się mury i sklepienia na poziomie piwnic, ściany wewnętrzne i częściowo sklepienia parteru oraz ściany szczytowe. Zrujnowane pozostałości rozebrano po 1945 r. i w latach 1950-1953 kamienicę zrekonstruowano, przywracając jej przedwojenny wygląd i dokonując niewielkich zmian wewnątrz. Autorami odbudowy byli Stanisław Żaryn i Jerzy Majdecki.
Dziś jest to czterokondygnacyjna kamienica z fasadą ozdobioną sgraffiti Witolda Millera z 1953 r., w której znajdują się XVI-wieczne detale - okno z kratą i obite kutą blachą drzwi do piwnicy, a także XVII-wieczny portal z gmerkiem przedstawiającym ukoronowane serce.