Jednym z budynków przyrynkowych Starego Miasta jest późnobarokowa kamienica Falkiewiczowska usytuowana w tzw. stronie Dekerta i oznaczona numerem 28.
Prawie do końca XV w. w narożniku rynku i ulicy Krzywe Koło stały drewniane budynki mieszkalne i gospodarcze. Pod koniec tego stulecia właściciel działki, ówczesny burmistrz Starego Miasta, kupiec Benesz, zbudował w tym miejscu pierwszy murowany dom, który w 1499 r. sprzedał późniejszemu burmistrzowi Marcinowi Roli. W XVI i XVII w. poddawana była częstym przebudowom. W latach 1553-1566 kamienicę modernizował spadkobierca Marcina Roli, Marcin Susliga, od którego potocznie nazywano ją wówczas kamienicą Susliżyńską. Później, po pożarze około 1570 r. odbudował spalony dom jego następny właściciel starosta mielnicki, Mateusz Sawicki. W 1603 r. rodzina warszawskich miodowników Szulców (od nich pochodzi inna potoczna nazwa kamienicy - Miodownikowska) przeprowadziła gruntowny remont budynku, którym pokierował mistrz murarski Antonio de Galia. Usunięto wówczas szczyt i wzmocniono fundamenty.
Około 1628 r. kamienicę kupił ówczesny burmistrz oraz aptekarz Stanisław Falkiewicz. W rękach jego rodziny budynek pozostawał przez następne sto lat. To właśnie Falkiewiczowi zawdzięczamy dzisiejszy wygląd kamienicy. W tej formie dom powstał w 1643 r. po gruntownej modernizacji, jakiej został poddany. Z tej przebudowy pochodzi charakterystyczna attyka z rzeźbami Matki Boskiej, św. Stanisława biskupa i św. Elżbiety oraz datą 1643 r.
Później jego właściciele wielokrotnie dokonywali zmian, jednak bryła i wygląd fasady pozostał niezmieniony do 1944 r. Po poważnych uszkodzeniach z czasów powstania warszawskiego kamienicę zrekonstruowano w latach 1950-1953 według projektu Stanisława Żaryna i Tadeusza Makarskiego, którzy zachowali większość detali sprzed wojny.