Do jednych z piękniejszych kamienic przedwojennego Krakowskiego Przedmieścia należał dom oznaczony numerem 55. Niestety walki powstania warszawskiego położyły kres jej istnieniu, a powojenna odbudowa była dowolną interpretacją architekta, którym prawdopodobnie był Teodor Bursche. Warto jednak poznać historię tego budynku.
W XVII w. dzisiejszą posesję 55 zajmowały dwie wąskie działki, na których stały dwa niewielkie budynki. Jeden z nich należał, według wzmianek z 1669 r., do krawca Kaspra, a drugi, według informacji z tego samego roku, do rzemieślnika Piotra zajmującego się kotlarstwem. Oba domy miały kilku właścicieli w następnych latach. W 1784 r. nabyła je rodzina Caderów. To prawdopodobnie oni byli inicjatorami przebudowy kamieniczek i połączenia ich w jeden obiekt. Budynek ten służył różnym właścicielom do 1883 r., kiedy to rozebrano go i na jego fundamentach zbudowano nową kamienicą według autorstwa architekta Kazimierza Loewego.
W końcowych latach XIX i w pierwszym ćwierćwieczu XX w. w kamienicy mieścił się luksusowy sklep i magazyn Towarzystwa Zakładów Żyrardowskich „Hille & Dietrich”, w którym prowadzono sprzedaż odzieży, galanterii oraz materiałów z lnu. Po żyrardowskich zakładach w budynku działał Bank Cukrownictwa oraz apteka K. Wendy.
W 1944 r. kamienica, która wyróżniała się zarówno wysokością, jak i neorenesansowym wystrojem, została zaburzona. Jej odbudowa odbyła się w latach 1949-1950. Kamienicę obniżono, zmieniono jej rozplanowanie, a jej fasadzie nadano prostą, klasycystyczną formę.
Dawna kamienica firmy "Hille i Dietrich" tworzy wspólną posesję z domem przy ulicy Koziej 30.