Niepozorny budynek stojący przy ul. Warszawskiej, wyglądający trochę jak stary dom podcieniowy lub szopa jest już właściwie kompletnie zdewastowaną ruiną. Wielka szkoda, ponieważ gdyby mury mogły mówić to te ściany zapewne wydałyby dramatyczny i krwawy krzyk. Mało kto wie, że ten powstały na początku XX wieku budynek gospodarczy, w latach 1945 – 1950 pełnił rolę więzienia NKWD i UB. W skład tych kazamatów wchodziło osiem niewielkich cel, po cztery z każdej strony. Kiedyś zamykały je ciężkie metalowe drzwi z wizjerami. W każdym takim pomieszczeniu umieszczony był otwór kloaczny, światło i powietrze wpadało przez wizjer lub jakieś dziury w murze.
Według relacji świadków, w celach o długości około trzech metrów przebywało jednocześnie kilkanaście osób. Więzieni przebywali tu po kilka dni bez jedzenia i picia. Przetrzymywano tu Warmiaków i Mazurów, mieszkańców Olsztyna i okolic, wszystkich którzy nie chcieli opuścić tych ziem. Niepotwierdzonym faktem dotyczącym tamtych wydarzeń jest informacja, że teren wokół tego więzienia może też być miejscem pochówku tu pomordowanych. Niestety brak całkowitej pewności nie pozwala podjąć decyzji o rozpoczęciu prac ekshumacyjnych.
Budynek dawnego aresztu, chociaż w 2000 roku został wpisany do rejestru zabytków jako miejsce martyrologii, raczej przestanie istnieć jeśli nikt nie podejmie jakiś działań. Przygnębiające jeż też to, że tak naprawdę, to niewiele wiadomo o tym miejscu i być może zacznie się zadawać pytania dopiero wtedy, gdy ten zapomniany zabytek naprawdę rozleci się ze starości. Szkoda też, że współczesna historia stawia nowe pomniki nowym bohaterom, a pozwala zapomnieć o istniejących już prawdziwych pomnikach tragicznej historii.