Wieś w gminie Otyń, odległa dziś od miasta gminnego zaledwie o dwa kilometry. Malowniczo położona na mocno pofałdowanym przez lodowiec terenie. Ślady osadnictwa w jej okolicach pochodzą z początków naszej ery; sama miejscowość po raz pierwszy wspomniana była pisemnie w 1384 r. Od tej pory jej nazwa właściwie niewiele się zmieniała – Bobirnig, Bobernik, Bobernig, Boberniki, po wojnie aż do 1958 r. - Bobrowniki Odrzańskie, później już same Bobrowniki. Przypuszcza się, że miano swoje wywodzi od bobrów (gnieździły się w rozlewiskach pobliskich rzeczek Śląska Ochla i Czarna Stróżka).
Historyczny układ ruralistyczny objęty jest ochroną konserwatorską. Pierwotny układ wsi, skoncentrowanej wzdłuż dwóch dróg rozwidlających się w kształcie litery V, zwany widlicą (rzadkość w średniowieczu), w toku późniejszych przebudów przekształcił się w wielodrożnicę. Zwarta, ustawiona szczytami do drogi zabudowa przyciąga wzrok, jest urzekająca. Warto pospacerować tutejszymi uliczkami, ponieważ nadal można tu znaleźć sporo interesujących, zabytkowych obiektów.
W centrum wsi zwraca uwagę duży budynek dawnej gospody z salą taneczną. Na drugim krańcu placu stoi zadbana kapliczka Matki Bożej z początków XIX w. Najświętsza Panienka trzyma na ramieniu Dzieciątko. Frontowa ściana cokołu ozdobiona jest płaskorzeźbą, trzy boczne ściany natomiast posiadają łacińskie inskrypcje (nie udało mi się ustalić ich treści). Ciekawa jest też wiejska dzwonnica i założony w drugiej połowie XIX w. cmentarz.
Warto wiedzieć: Bobrowniki wchodziły w skład rycerskich dóbr z pobliskiego Otynia. Z historią wsi powiązani są tamtejsi jezuici (w tym okresie miejscowość intensywnie się rozwijała) oraz kilka znacznych rodów, w tym księcia na Żaganiu Piotra Birona i jego córki - Doroty Talleyrand-Perigord z Zatonia .