Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN blokhauz to „ufortyfikowany budynek lub schron bojowy przystosowany do samodzielnej obrony” (z niemieckiego blokhaus - dom warowny; block-blokada, haus-dom). W XIX i na początku XX w. blokhauzy kolejowe stawiane były często w rejonie przepraw rzecznych dla strzeżenia mostów i szybkiego odparcia ewentualnego ataku wroga. Most kolejowy nad Odrą, pomiędzy Stanami a Bobrownikami, ufortyfikowano za pomocą dwóch kompleksów blokhauzów wybudowanych na obu jego krańcach. Do czasów dzisiejszych zachował się tylko jeden z nich, ten od strony Bobrownik.
Zespół obronny składa się z dwóch osobnych blokhauzów rozdzielonych przęsłem mostu z torami, ale jednocześnie połączonych ze sobą ok.12 metrową poterną (rodzaj korytarza lub podziemnego przejścia w obiekcie obronnym,) oraz możliwością komunikacji na poziomie mostu. Wybudowano go w miejscu przecięcia się wału powodziowego z nasypem kolejowym. Każdy dwukondygnacyjny, ceglany blokhauz usiany jest dużą ilością otworów strzelniczych, umożliwiało to obserwację i ostrzał w sektorze 360°. Wewnątrz kilka pomieszczeń, w tym przedsionek, izba mieszkalna, latryna. Zarówno na wyższą kondygnację, jak i do poterny, wchodzono za pomocą drabin. Górną kondygnację zwieńczono krenelażem, przez co strażnice przypominają nieco średniowieczne baszty. Zachowały się ślady instalacji elektrycznej.