Zabytkowy dom przy placu Stefana Czarnieckiego 12 jest jednym z najstarszych budynków w Tykocinie. Jest jednym z domów wybudowanych w XVIII wieku na polecenie hetmana Jana Klemensa Branickiego w ramach modernizacji i przebudowy tykocińskiego rynku na wzór francuski. Za pierwszych właścicieli domu uważa się rodzinę drobnej szlachty o nazwisku Bagieńscy. Z innych źródeł wynika, że na początku zamieszkiwali w nim Jan Klemens i Izabela Braniccy, co zważywszy na pozycję hetmana jest jednak mało prawdopodobne.
Dom ma konstrukcję drewnianą, zrębową z otynkowanymi ścianami, przykrytą dachem naczółkowym. Na tyłach znajduje się podpiwniczona przybudówka. Front budynku zwrócony jest na plac Stefana Czarnieckiego, dawniej Nowy Rynek. Symetryczna pięcioosiowa elewacja posiada pośrodku otwarty ganek z drzwiami wejściowymi. Z tyłu budynku znajduje się rzeka Narew oddzielona od domu okazałym ogrodem.
Koniec XX wieku zastał dom w bardzo złym stanie. Dlatego też budynek został zmodernizowany w latach 2003-2004 pod nadzorem wojewódzkiego konserwatora zabytków. W oryginale z pierwotnego domu zachowała się tyko część elementów. Są wśród nich pieczołowicie odrestaurowane drzwi wejściowe, piece kaflowe i trzony kuchenne. Inne elementy, w tym sosnowe podłogi, były odtwarzane na wzór oryginału. 2,5-traktowe wnętrze zostało dostosowane do potrzeb wynajmu dla turystów. Przez krótki okres w domu funkcjonował pensjonat o nazwie „Dworek Tykocin”.
Budynek wpisany jest do rejestru zabytków od 1988 r.