Znajdujący się przy dzisiejszej ulicy 11 Listopada 1 zabytkowy budynek należy do najstarszych domów otaczających dawny Nowy Rynek w Tykocinie (obecnie Plac Stefana Czarnieckiego). Został wybudowany w ramach modernizacji rynku przez hetmana Jana Klemensa Branickiego ok. roku 1750 na fundamentach wcześniejszego domu.
Początkowo przeznaczony był na przytułek dla starców. Z racji swojej funkcji był potocznie nazywany szpitalem. Ciekawy fragment dotyczący funkcjonowania szpitala można znaleźć w czasopiśmie „Studia Podlaskie”: „W 1750 r. w południowo-wschodnim rogu głównego rynku stanął budynek szpitala. Dnia 27 sierpnia 1768 r. Branicki uposażył 7 dziadów i 6 bab mających tam mieszkać. Mieli oni dostawać z folwarku stelmachowskiego całość utrzymania. W dokumencie zostały określone wszystkie sumy i daniny w naturze, jakie miały być corocznie przyznawane szpitalowi. Wśród osób tam mieszkających 3 miały być prawdziwie kalekie i nie nadawać się do żadnych robót, reszta miała być zdolna do posług w kościele. Spośród mieszkających tam starców wybierano jednego, który dbał o porządek i bezpieczeństwo w szpitalu, a w razie problemów miał informować o nich proboszcza tykocińskiego. Baby miały usługiwać w kościele („robotami się bawiące”) i spędzać czas na modlitwach. Miały zadanie zapewnić czystość w kościele. Ich obowiązkiem było zamiatanie i wycieranie kurzu. Codziennie jeden dziad i jedna baba pilnowali kościoła, dopóki nie został zamknięty na noc. Mieszkańcy szpitala mieli także powinności natury religijnej. „Mają wszyscy przed dzwonieniem różaniec odmówić, mszy świętej na intencję moją [Jana Klemensa Branickiego – M.S.] słuchać, pracę swoją koło kościoła za mnie ofiarować, a za dusze zmarłych, żadnego ratunku nie mających, modlić się”. Ksiądz proboszcz lub inny z parafii tykocińskiej miał dopilnować, by mieszkańcy szpitala stosowali się do powyższych postanowień, tak samo jak tego, by wszystkie określone przez Branickiego dochody na rzecz szpitala wpływały regularnie”.
Parterowy budynek w typie oficyny dworskiej został wymurowany z cegły. Przykryty czterospadowym dachem o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej wzmocnionej słupami. Poddasze, obecnie użytkowe, z trzema lukarnami od strony południowej wykonanymi podczas przebudowy z lat 60-tych XX wieku. W 1958 r. budynek został wpisany do rejestru zabytków. Obecnie jest własnością miejscowej parafii.